Tuesday, January 29, 2008
Τρίτη 29 Ιανουαρίου, Κινηματογράφος Απόλλων, 9:00 μ.μ.

La Notte
Η δεύτερη ταινία της "τριλογίας της αλλοτρίωσης", έχει παρόμοιο θέμα με την "Περιπέτεια" και μια πλοκή εξίσου απλή, που καλύπτει το μισό εικοσιτετράωρο της ζωής ενός ζευγαριού που μετά από δέκα χρόνια γάμου αρχίζει να συνειδητοποιεί (με αφορμή το θάνατο ενός φίλου τους), ότι ζει μια ψεύτικη και συμβατική ζωή. Παρουσιάζει όσα συμβαίνουν σε μια νύχτα, αλλά και στην ψυχολογική νύχτα στην οποία βρίσκονται εγκλωβισμένοι οι ήρωες της ταινίας, σε μια συγκεκριμένη πόλη (το Μιλάνο) και μια συγκεκριμένη εποχή (τον ανοικοδομητικό οργασμό της δεκαετίας του '60), ένα Μιλάνο παραμορφωμένο από το βλέμμα του σκηνοθέτη, που μοιάζει με μια αχανή κλινική, όπου όλα είναι αποστειρωμένα και γεωμετρικά. Οι δυο σύζυγοι είναι απρόθυμοι να προσφέρουν στον έρωτά τους, στάσιμοι συμβιβασμένοι, αποξενωμένοι από το χώρο, ένα Μιλάνο που αποπνέει ορθολογισμό και ψυχρή αφαίρεση, αντανακλώντας τα συναισθήματα των ηρώων.

«Ο κινηματογράφος του Αντονιόνι είναι ο κινηματογράφος της μοναξιάς. Η μοναξιά μέσα στον κόσμο, η αδυναμία επικοινωνίας γενικά και η αδυναμία επικοινωνίας των δύο φύλων ειδικότερα. Η διαπίστωση αυτή μπορεί σήμερα να φαίνεται δεδομένη. Στη δεκαετία του '50 όμως, όταν διατυπώθηκε τόσο καθαρά για πρώτη φορά, όχι απλώς δεν ήταν συνηθισμένη, αλλά ενόχλησε πολλούς. Μετά τον πόλεμο όλοι είχαν ανάγκη να πιστεύουν σε σταθερές αξίες. Ο νεορεαλισμός άρχισε να τις καταρρίπτει, προβάλλοντας τις δυσκολίες, τις αδικίες και τα αδιέξοδα που έπλητταν τους "μή έχοντες". Το επόμενο βήμα ήταν λογικό να αφορά τις καταρρέουσες αξίες της οικογένειας, της συζυγικής πίστης, της συναδελφικότητας, αξίες που από καιρό είχαν αδειάσει από το περιεχόμενό τους, χωρίς κανένας να τολμήσει να το επισημάνει. Δεν τον απασχολεί η μοίρα των τραγικών ηρώων, όπως τον Βισκόντι. Δεν συνδέει την τύχη τους με την κοινωνική τους τοποθέτηση, όπως κάνει ο Παζολίνι. Για τον Αντονιόνι, οι άνθρωποι είναι μόνοι απέναντι στον εαυτό τους και στον κόσμο και στην προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν αλληλοπληγώνονται. Η σχέση τους με τον κόσμο και η αδυναμία τους να προσαρμοστούν είναι σημαντικότερη αιτία της καταστροφής τους από την ίδια την κατάσταση στον κόσμο".
(Πλάτων Ριβέλλης, "Η φανερή γοητεία και η κρυφή συγκίνηση του κινηματογράφου", εκδ. Φωτοχώρος)


Σκηνοθεσία: Michelangelo Antonioni
Σενάριο: Michelangelo Antonioni, Ennio Flaiano
Μουσική: Giorgio Gaslini
Φωτογραφία: Gianni Di Venanzo
Μοντάζ: Eraldo Da Roma
Παραγωγή: Ιταλία / Γαλλία, 1961 Διάρκεια: 122’


Ερμηνείες:
Marcello Mastroianni ... Giovanni Pontano
Jeanne Moreau ... Lidia
Monica Vitti ... Valentina Gherardini
Bernhard Wicki ... Tommaso Garani
Rosy Mazzacurati ... Rosy
Maria Pia Luzi ... Patient
Guido A. Marsan ... Fanti (ως Guido Ajmone Marsan)
Vittorio Bertolini
Vincenzo Corbella ... Mr. Gherardini
Ugo Fortunati ... Cesarino
Gitt Magrini ... Mrs. Gherardini
Giorgio Negro ... Roberto
Roberta Speroni ... Beatrice (ως Roberta Speroni Fortunati)

Michelangelo Antonioni
Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1912 στη Ferrara σε μια μεσοαστική οικογένεια. Σπούδασε οικονομικά σε εμπορική σχολή της Μπολόνια, ενώ παράλληλα έγραφε άρθρα για τον κινηματογράφο σε εφημερίδες και περιοδικά. Το 1939 αποφάσισε να ασχοληθεί με την σκηνοθεσία και παρουσίασε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, ξεκινώντας μια σπουδαία καριέρα.
Τον αποκάλεσαν "προφήτη της αλλοτρίωσης" και "ποιητή της ασυνεννοησίας". Η σημασία του έργου του - τηρουμένων των αναλογιών - είναι αντίστοιχη με τη σημασία του Φράντς Κάφκα στη λογοτεχνία. Επηρεάστηκε από τον Ιταλικό νεορεαλισμό, αλλά του προσέθεσε την ποιητική μελαγχολία και την υπαρξιακή αγωνία της πρόζας του Τζέζαρε Παβέζε, που ήταν ο αγαπημένος του συγγραφέας.
Υπήρξε από τους σημαντικότερους ανανεωτές της κινηματογραφικής αισθητικής σφραγίζοντας ανεξίτηλα τον σύγχρονο κινηματογράφο, με κύριο εκφραστικό μέσο την αποστασιοποίηση και την περιπλάνηση των ηρώων του σ' ένα κόσμο αποξένωσης και ψυχολογικής απογύμνωσης: "Kανείς άλλος σκηνοθέτης δεν έφθασε τόσο μακριά την έκφραση των πιο απόκρυφων συναισθημάτων" έλεγε για τον Αντονιόνι ο Ακίρα Κουροσάβα. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους νεωτεριστές δημιουργούς του κινηματογράφου και από τους σπουδαιότερους ανατόμους των σχέσεων των δύο φύλων.
Η αποξένωση στις ανθρώπινες σχέσεις ("αποστασιοποίηση" όπως την ονομάζει ο ίδιος), η δυσκολία επικοινωνίας του ζευγαριού, η αλλοτρίωση της μεγαλούπολης, η φυγή και η περιπλάνηση σαν μέσα για την αναζήτηση της προσωπικής ελευθερίας, είναι τα βασικά θέματα που εμφανίζονται στις ταινίες του Αντονιόνι. Ο κυνισμός, η τρυφερότητα, η αδυναμία, η καθημερινή σκληρότητα κι η βλακεία, η εύκολη αισθησιακότητα, η ατολμία, οι δισταγμοί, δίνονται με αποστασιοποιημένο και ακριβή τρόπο. Οι χαρακτήρες διαγράφονται με πυκνότητα και κυρίως αυτοί των γυναικών, τις οποίες θεωρούσε πιο ευαίσθητους δέκτες της πραγματικότητας από τους άντρες, έτσι ώστε να θεωρηθεί μαζί με τους Ντράγιερ, Μιζογκούτσι και Μπέργκμαν, ένας από τους σκηνοθέτες γυναικών.
Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του βρίσκεται κυρίως η μεγαλοαστική τάξη: "Αυτό που συνέβαλε πολύ στο να γίνω ο τύπος του σκηνοθέτη που έγινα - καλός ή κακός δεν είμαι εγώ αρμόδιος να το πω - είναι το περιβάλλον που μεγάλωσα, δηλαδή το αστικό περιβάλλον. Αυτός ο κόσμος διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό την προτίμησή μου για ορισμένα θέματα, χαρακτήρες, προβλήματα, συναισθηματικές συγκρούσεις και ψυχολογίες" (Αντονιόνι).
Το απαύγασμα της τέχνης του το συναντάμε στην περίφημη "Τριλογία" του, γνωστή και σαν "Τριλογία της αλλοτρίωσης" την οποία αποτελούν η "Περιπέτεια", η "Νύχτα" και η "Έκλειψη", ταινίες που θεωρούνται και τα αριστουργήματά του.
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 7:32 AM | 0 comments
Monday, January 21, 2008
Τρίτη 22 Ιανουαρίου, Κινηματογράφος Απόλλων, 9:00 μ.μ.

Grbavica
H Έσμα είναι μια μητέρα που μεγαλώνει μόνη της τη 12χρονη κόρη της Σάρα στην περιοχή Γκορμπάβιτσα του Σαράγεβο αφού ο άντρας της θεωρείται νεκρός στο μεγάλο Γιουγκοσλαβικό εμφύλιο. Η νεαρή μητέρα προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της από την αρχή δουλεύοντας σε ένα νυχτερινό κλαμπ, μοιραία όμως αφιερώνει πολύ λιγότερο χρόνο για την κόρη της που αφήνεται να ανακαλύψει μέσω μιας σχολικής εκδρομής ένα τραγικό μυστικό…
Η ταινία που έκανε τη μεγάλη ανατροπή και θριάμβευσε στο τελευταίο Φεστιβάλ του Βερολίνου, κερδίζοντας τη Χρυσή Άρκτο. Αποτελεί ένα φιλμ – καταγγελία για τους βιασμούς που έγιναν την περίοδο 1992 – 1995 στη Βοσνία Ερζεγοβίνη και η σκηνοθέτιδα Γιασμίλα Ζμπάντιτς, μετά την ταινία θεωρείται εθνική ηρωίδα.
Η Γκορμπάβιτσα του τίτλου είναι ένα τμήμα του Σαράγεβο, απέναντι από το διαμέρισμα – μαγαζί της σκηνοθέτιδας το οποίο κατέλαβαν οι Βοσνιοσέρβοι το 1992. Μέσα από δύο εκπληκτικούς γυναικείους ρόλους (της μητέρας και της κόρης) οικοδομείται μια ταινία-αυστηρό σχόλιο για τα κοινωνικά προβλήματα που ακολουθούν ένα πόλεμο. Ευτυχώς ο δρόμος που ακολουθείται δεν είναι αυτός της πλήρους μοιρολατρείας και μελοδραματοποίησης των πάντων (όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες παραγωγές) καθώς μέσα από τα δράματα των κεντρικών χαρακτήρων, αχνοφαίνεται μια ηλιαχτίδα ελπίδας. Η Γκρμπάβιτσα λοιπόν είναι εδώ για να μας υπενθυμίζει συνεχώς ότι ο πόλεμος δεν τελειώνει απαραίτητα όταν σιγήσουν τα όπλα…


Σκηνοθεσία: Jasmila Zbanic
Σενάριο: Jasmila Zbanic
Μουσική: Enes Zlatar
Φωτογραφία: Christine A. Maier
Μοντάζ: Niki Mossböck
Παραγωγή: Αυστρία/ Βοσνία-Ερζεγοβίνη/ Γερμανία/ Κροατία, 2006
Διάρκεια: 90’

Ερμηνείες:
Mirjana Karanovic ... Esma
Luna Mijovic ... Sara
Leon Lucev ... Pelda
Kenan Catic ... Samir
Jasna Beri ... Sabina (ως Jasna Ornela Berry)
Dejan Acimovic ... Cenga
Bogdan Diklic ... Saran
Emir Hadzihafisbegovic ... Puska
Ermin Bravo ... Καθηγητής Muha
Semka Sokolovic-Bertok ... Μητέρα της Pelda
Maike Höhne ... Jabolka
Jasna Zalica ... Plema
Nada Djurevska ... Θεία Safija
Emina Muftic ... Vasvija (ως Minka Muftic)
Dunja Pasic ... Mila
Sedina Muhibic ... Maja
Sabina Turulja ... Zehra
Vanesa Glodo ... Dzemila
Sanja Buric ... Mirha
Hasija Boric ... Fadila

Jasmila Zbanic
Η Zbanic ξεκίνησε να κάνει ταινίες το 1997 όταν ίδρυσε την ένωση καλλιτεχνών “Deblokada”, μέσω της οποίας έκανε την παραγωγή, έγραψε και σκηνοθέτησε αρκετά ντοκυμαντέρ, βίντεο και μικρού μήκους φιλμ. Η δουλειά της παρουσιάζεται σε κινηματογραφικά φεστιβάλ και εκθέσεις σε όλο τον κόσμο. Ξεχωρίζουν η μικρού μήκους της BIRTHDAY, μια ματιά σε διαφορετικούς δρόμους που παίρνουν 2 νεαρά κορίτσια, μία Κροατή και μία Βόσνια, το ντοκυμαντέρ του RED RUBBER BOOTS, το οποίο ακολουθεί Βόσνιες μητέρες που ψάχνουν για τα παιδιά τους και το ντοκυμαντέρ IMAGES FROM THE CORNER, μια συγκινητική προσωπική αναφορά μιας νεαρής γυναίκας που τραυματίζεται σοβαρά κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Γεννημένη στο Σαράγεβο το 1974, η Zbanic έχει αποφοιτήσει από την Ακαδημία Δραματικών Τεχνών της πόλης της, από το τμήμα θεάτρου και σκηνοθεσίας. Πριν ασχοληθεί με τον κινηματογράφο δούλευε σε θέατρο με μαριονέτες, και ως κλόουν στο εργαστήριο Lee De Long.
“Με συναρπάζει η καθημερινή ζωή, αλλά συγκρινόμενη με τον πόλεμο, μπορεί να φανεί συνηθισμένη, χωρίς δραματισμό, ακόμα και μπανάλ. Ωστόσο όταν η επιφάνεια αυτής της καθημερινής ζωής χαρακτεί, όλη η δύναμη των ανθρώπινων συναισθημάτων, αρχίζει να βγαίνει στην επιφάνεια. Το «Grbavica” είναι πρώτα από όλα μια ιστορία για την αγάπη. Για την αγάπη που δεν είναι αγνή γιατί έχει αναμιχθεί με το μίσος, την αηδία, το τραύμα, την απελπισία. Είναι επίσης για τα θύματα, τα οποία ενώ δεν διέπραξαν κανένα έγκλημα, δεν είναι εντελώς αθώα σε σχέση με τις επόμενες γενιές. Επίσης η ταινία είναι για την αλήθεια, μια κοσμική δύναμη απαραίτητη για την πρόοδο, και αναγκαία για την κοινωνία της Βοσνίας– Ερζεγοβίνης που πρέπει να προσπαθήσει να ωριμάσει.»
Jasmila Zbanic
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 10:53 AM | 0 comments
«Ο κινηματογράφος είναι ένας κόσμος μαγικός, που μας παρασέρνει στη δίνη του για να μας οδηγήσει σ’ ένα ταξίδι ποιητικό και αισθητικό. Σε αυτό το σταυροδρόμι της φαντασίας και της ουτοπίας οι κινηματογραφικοί ήρωες μάς γνέφουν για να γίνουμε συνοδοιπόροι τους και η κινηματογραφική θέαση γίνεται νοητική και αισθητική απόλαυση.Ο κινηματογράφος, όπως και κάθε άλλη τέχνη, έχει το δικό του πνευματικό νόημα. Έχει συγκεκριμένο ρόλο και η δυναμική του εμφάνιση στη βιομηχανική εποχή είχε ως σκοπό να εκφράσει έναν ιδιαίτερο χώρο ζωής, που το νόημά του δεν είχε βρει έκφραση σε καμιά απ’ τις υπάρχουσες μέχρι αυτή τη στιγμή τέχνες. Η λειτουργία της εικόνας είναι να εκφράσει την ίδια τη ζωή. Δε σηματοδοτεί τη ζωή, δε την συμβολίζει, παρά της δίνει σάρκα και οστά εκφράζοντας τη μοναδικότητά της.»

Οι κινηματογραφικές βραδιές συνεχίζοντας για έκτο χρόνο, θα καταφέρουν για πρώτη χρονιά να έχουν προβολές για αρκετό διάστημα και μετά τα Χριστούγεννα σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, παρ’ ό,τι στο χώρο του «Απόλλωνα» θα ανεβάζουν και οι τοπικές θεατρικές ομάδες τα έργα τους.
Θέλουμε λοιπόν να τις ευχαριστήσουμε, που δείχνοντας καλή διάθεση και αλληλοκατανόηση, διαμόρφωσαν έτσι τα σκηνικά τους ώστε να μην εμποδίζεται και η παράλληλη προβολή ταινιών, στη μοναδική αίθουσα που διαθέτει η πόλη μας.
Παράλληλα, από τις επαφές που έχουμε κάνει με το Δήμαρχο της πόλης, έχουμε πάρει υποσχέσεις ότι και ο «Απόλλων» θα ανακαινισθεί και ότι θα εξευρεθούν καινούριοι χώροι για να καλύψουν τις ποικίλες ανάγκες και δραστηριότητες των διαφόρων ομάδων, που δραστηριοποιούνται στο πολιτιστικό τοπίο της πόλης μας και δίνουν μια ανάσα στην τοπική κοινωνία.
Η δική μας βοήθεια θα είναι διαθέσιμη σε κάθε προσπάθεια.
Λοιπόν το πρόγραμμα των Κινηματογραφικών Βραδιών διαμορφώνεται ως εξής:

1ος ΚΥΚΛΟΣ: Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2008

Τρίτη 22 Ιανουαρίου: Η ταινία του μήνα, «Σαράγεβο σ’ αγαπώ» της Τζασμίλα Ζμπάνιτς.

Οι επόμενες δύο αποτελούν αφιέρωμα σε δύο από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες που έφυγαν από τη ζωή μέσα στο 2007.

Τρίτη 29 Ιανουαρίου: Η «Νύχτα» του Μικελάντζελο Αντονιόνι.
«Θεωρείται από τους μεγαλύτερους νεωτεριστές δημιουργούς του κινηματογράφου και από τους σπουδαιότερους ανατόμους των σχέσεων των δύο φύλων. Ο κινηματογράφος του Αντονιόνι είναι ο κινηματογράφος της μοναξιάς. Ο κυνισμός, η τρυφερότητα, η αδυναμία, η καθημερινή σκληρότητα, η ατολμία, οι δισταγμοί δίνονται με αποστασιοποιημένο και ακριβή τρόπο. Οι χαρακτήρες διαγράφονται με πυκνότητα και κυρίως αυτοί των γυναικών, τις οποίες θεωρούσε πιο ευαίσθητους δέκτες της πραγματικότητας από τους άντρες».
Η «Περιπέτεια», η «Νύχτα» και η «Έκλειψη» που αποτελούν την περίφημη «Τριλογία της αλλοτρίωσης» θεωρούνται τα αριστουργήματά του.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου: «Μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη» του Ίγκμαρ Μπέργκμαν.
«Αντιπροσωπεύει τον πιο διάσημο σκηνοθέτη του λεγόμενου καλλιτεχνικού κινηματογράφου. Κάθε ταινία του ήταν γεγονός αναμενόμενο απ’ όλον τον κόσμο. Το σύνολο του έργου του εμφανίζεται ως μια συνεχής ερώτηση σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη, την παρουσία ή απουσία του Θεού, την έλλειψη επικοινωνίας, τη μοναξιά, τη σιωπή, τη ψυχοσύνθεση της γυναίκας και τις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων, ιδωμένες από την πλευρά των γυναικών, είναι τα σταθερά στοιχεία, σε κάθε του ταινία».

2ος ΚΥΚΛΟΣ: Φεβρουάριος – Μάρτιος 2008
Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008: Η ταινία του μήνα «4 μήνες – 3 βδομάδες και 2 μέρες» του Κριστιάν Μουνγκίου.

Οι επόμενες αποτελούν αφιέρωμα στους Έλληνες σκηνοθέτες που έκαναν γνωστή την Ελλάδα στον κόσμο όπως: Ελία Καζάν, Γκρεγκ Τάλλας, Μιχάλης Κακογιάννης, Κώστας Γαβράς, για τις οποίες θα ακολουθήσει αναλυτικό πρόγραμμα.

3ος ΚΥΚΛΟΣ: «Κινούμενη εικόνα και μαθησιακή διαδικασία»

Τα οπτικοακουστικά μέσα έχουν χαρακτηριστεί πολύ εύστοχα «παράλληλο σχολείο». Προσπαθούμε λοιπόν με αυτές τις εκδηλώσεις και σε συνεργασία με το Σύλλογο Φιλολόγων, την ΕΛΜΕ, την ΟΛΜΕ και άλλους φορείς, να συμβάλλουμε στη δημιουργική συνάντηση και συνεργασία του «παράλληλου» με το επίσημο σχολείο, προς όφελος των παιδιών και των νέων.

Η «ομάδα» των Κινηματογραφικών Βραδιών
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 10:44 AM | 0 comments
Τρίτη 18 Δεκεμβρίου, Κινηματογράφος Απόλλων, 9:00 μ.μ.

O Ίσα θα εγκαταλείψει την ερωμένη του και θα ξεκινήσει ένα μοναχικό ταξίδι στην τουρκική ενδοχώρα για να ανακαλύψει τον εαυτό του και να μπορέσει να ανακτήσει την αγάπη του για τη ζωή.
Έχοντας ως κεντρική ιδέα τις τρεις εποχές, η ταινία εξετάζει την άσχημη σχέση ενός ζευγαριού από την Κωνσταντινούπολη. Ο Ίσα, ένας ομότιμος ακαδημαϊκός, είναι ένας αρχαιολόγος του οποίου η ενασχόληση με το παρελθόν υπερβαίνει τα όρια της επιστήμης και περιπλέκεται στην προσωπική του ζωή. Η Μπαχάρ, η σύζυγός του, είναι νεώτερη και επηρεάζεται συναισθηματικά από την απρόβλεπτη τροπή που παίρνει η σχέση τους.
Στο τελευταίο μέρος της ταινίας ο Ίσα μαθαίνει ότι η Μπαχάρ έχει φύγει από την Κωνσταντινούπολη και εργάζεται σε μία μακρινή και χιονισμένη επαρχιακή πόλη. Την ακολουθεί ως εκεί και καθώς την βλέπει να έχει αυτοπεποίθηση και να είναι ανεξάρτητη στη δουλειά της, πείθει τον εαυτό του ότι την θέλει ξανά. Όπως ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει σε εναλλαγή των κλιματολογικών συνθηκών, έτσι και ο Ίσα είναι ένας άνδρας που μέλλει να περνά τη ζωή του σε μια εναλλαγή κρύου και ζέστης.
Αυτή η συγκρατημένη και ενδόμυχη αφήγηση μιας σχέσης, που διανύει περίοδο κρίσης, παίρνει μια άλλη απόχρωση όταν αναλογιστεί κάποιος την πραγματική σχέση των δύο πρωταγωνιστών, που είναι σύζυγοι στην πραγματικότητα.

Σκηνοθεσία: Nuri Bilge Ceylan
Σενάριο: Nuri Bilge Ceylan
Ήχος: Olivier Dô Hùu, Ismail Karadas, Thomas Robert
Φωτογραφία: Gökhan Tiryaki
Μοντάζ: Nuri Bilge Ceylan, Ayhan Ergürsel
Παραγωγή: Τουρκία/ Γαλλία, 2006
Διάρκεια: 101’

Ερμηνείες:
Ebru Ceylan ... Bahar
Nuri Bilge Ceylan ... Isa
Nazan Kirilmis ... Serap
Mehmet Eryilmaz ... Mehmet
Arif Asçi ... Arif
Can Ozbatur ... Guven
Ufuk Bayraktar ... Taxi Driver
Fatma Ceylan ... Isa's Mother
Emin Ceylan ... Isa's Father
Semra Yilmaz ... Semra
Ceren Olcay ... TV Series Actress
Abdullah Demirkubuz ... TV Series Actor
Feridun Koc ... TV Series Director
Zafer Saka ... TV Series Crew Member

Nuri Bilge Ceylan
Ο Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1959, αλλά μεγάλωσε στην επαρχία. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανολόγος στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου αλλά, μη θέλοντας να εργαστεί ως μηχανικός, πήγε στο Λονδίνο και πέρασε έξι μήνες εκεί δουλεύοντας ως σερβιτόρος, διαβάζοντας και πηγαίνοντας σινεμά. Τότε κατάλαβε ότι δεν του ταίριαζε η ζωή στη Δύση και, ύστερα από μερικούς ακόμα μήνες στο Νεπάλ, επέστρεψε στην Τουρκία.
Φωτογράφος από τα 15 του, ο Τζεïλάν άρχισε να σκέφτεται το ενδεχόμενο να γίνει σκηνοθέτης αφού διάβασε την αυτοβιογραφία του Ρομάν Πολάνσκι. Σπούδασε σκηνοθεσία για δύο χρόνια στο Πανεπιστήμιο Μιμάρ Σινάν της Κωνσταντινούπολης. Η μικρού μήκους ταινία του, Κουκούλι, με ασπρόμαυρη φωτογραφία και τους γονείς του στους κεντρικούς ρόλους, διαγωνίστηκε στις Κάννες το 1995. Το Χωριό, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του που κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα, βασίζεται σε αυτοβιογραφικό αφήγημα της αδελφής του και είναι μια σπουδή για τη ζωή στην τουρκική επαρχία. Προβλήθηκε σε φεστιβάλ σ’ όλο τον κόσμο και απέσπασε πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων και το βραβείο Forum Caligari Prize στο Βερολίνο. Τα Σύννεφα του Μάη (1999) ήταν η πρώτη έγχρωμη ταινία του Τζεïλάν. Αν οι πρώτες ταινίες του επηρεάστηκαν από τον Ταρκόφσκι (στον οποίο ο Τζεϊλάν αποτίει φόρο τιμής στο Μακριά), η ταινία του Τα Σύννεφα του Μάη, που διαγωνίστηκε στο Βερολίνο, θυμίζει περισσότερο Κιαροστάμι. Το Μακριά (2002), ένας στοχασμός πάνω στη μοναξιά με τρυφερά χιουμοριστικές πινελιές, κέρδισε το μέγα βραβείο της κριτικής επιτροπής καθώς και το βραβείο καλύτερου ηθοποιού (εξ ημισείας μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών) στο Φεστιβάλ Καννών.
Στην τελευταία του ταινία, Κλίματα αγάπης, ο Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν και η γυναίκα του, Εμπρού Τζεϊλάν, υποδύονται ένα ζευγάρι σε κρίση. Η ταινία έλαβε το βραβείο FIPRESCI στο φετινό Φεστιβάλ Καννών.


 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 10:32 AM | 0 comments