Tuesday, January 29, 2008
Τρίτη 29 Ιανουαρίου, Κινηματογράφος Απόλλων, 9:00 μ.μ.

La Notte
Η δεύτερη ταινία της "τριλογίας της αλλοτρίωσης", έχει παρόμοιο θέμα με την "Περιπέτεια" και μια πλοκή εξίσου απλή, που καλύπτει το μισό εικοσιτετράωρο της ζωής ενός ζευγαριού που μετά από δέκα χρόνια γάμου αρχίζει να συνειδητοποιεί (με αφορμή το θάνατο ενός φίλου τους), ότι ζει μια ψεύτικη και συμβατική ζωή. Παρουσιάζει όσα συμβαίνουν σε μια νύχτα, αλλά και στην ψυχολογική νύχτα στην οποία βρίσκονται εγκλωβισμένοι οι ήρωες της ταινίας, σε μια συγκεκριμένη πόλη (το Μιλάνο) και μια συγκεκριμένη εποχή (τον ανοικοδομητικό οργασμό της δεκαετίας του '60), ένα Μιλάνο παραμορφωμένο από το βλέμμα του σκηνοθέτη, που μοιάζει με μια αχανή κλινική, όπου όλα είναι αποστειρωμένα και γεωμετρικά. Οι δυο σύζυγοι είναι απρόθυμοι να προσφέρουν στον έρωτά τους, στάσιμοι συμβιβασμένοι, αποξενωμένοι από το χώρο, ένα Μιλάνο που αποπνέει ορθολογισμό και ψυχρή αφαίρεση, αντανακλώντας τα συναισθήματα των ηρώων.

«Ο κινηματογράφος του Αντονιόνι είναι ο κινηματογράφος της μοναξιάς. Η μοναξιά μέσα στον κόσμο, η αδυναμία επικοινωνίας γενικά και η αδυναμία επικοινωνίας των δύο φύλων ειδικότερα. Η διαπίστωση αυτή μπορεί σήμερα να φαίνεται δεδομένη. Στη δεκαετία του '50 όμως, όταν διατυπώθηκε τόσο καθαρά για πρώτη φορά, όχι απλώς δεν ήταν συνηθισμένη, αλλά ενόχλησε πολλούς. Μετά τον πόλεμο όλοι είχαν ανάγκη να πιστεύουν σε σταθερές αξίες. Ο νεορεαλισμός άρχισε να τις καταρρίπτει, προβάλλοντας τις δυσκολίες, τις αδικίες και τα αδιέξοδα που έπλητταν τους "μή έχοντες". Το επόμενο βήμα ήταν λογικό να αφορά τις καταρρέουσες αξίες της οικογένειας, της συζυγικής πίστης, της συναδελφικότητας, αξίες που από καιρό είχαν αδειάσει από το περιεχόμενό τους, χωρίς κανένας να τολμήσει να το επισημάνει. Δεν τον απασχολεί η μοίρα των τραγικών ηρώων, όπως τον Βισκόντι. Δεν συνδέει την τύχη τους με την κοινωνική τους τοποθέτηση, όπως κάνει ο Παζολίνι. Για τον Αντονιόνι, οι άνθρωποι είναι μόνοι απέναντι στον εαυτό τους και στον κόσμο και στην προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν αλληλοπληγώνονται. Η σχέση τους με τον κόσμο και η αδυναμία τους να προσαρμοστούν είναι σημαντικότερη αιτία της καταστροφής τους από την ίδια την κατάσταση στον κόσμο".
(Πλάτων Ριβέλλης, "Η φανερή γοητεία και η κρυφή συγκίνηση του κινηματογράφου", εκδ. Φωτοχώρος)


Σκηνοθεσία: Michelangelo Antonioni
Σενάριο: Michelangelo Antonioni, Ennio Flaiano
Μουσική: Giorgio Gaslini
Φωτογραφία: Gianni Di Venanzo
Μοντάζ: Eraldo Da Roma
Παραγωγή: Ιταλία / Γαλλία, 1961 Διάρκεια: 122’


Ερμηνείες:
Marcello Mastroianni ... Giovanni Pontano
Jeanne Moreau ... Lidia
Monica Vitti ... Valentina Gherardini
Bernhard Wicki ... Tommaso Garani
Rosy Mazzacurati ... Rosy
Maria Pia Luzi ... Patient
Guido A. Marsan ... Fanti (ως Guido Ajmone Marsan)
Vittorio Bertolini
Vincenzo Corbella ... Mr. Gherardini
Ugo Fortunati ... Cesarino
Gitt Magrini ... Mrs. Gherardini
Giorgio Negro ... Roberto
Roberta Speroni ... Beatrice (ως Roberta Speroni Fortunati)

Michelangelo Antonioni
Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1912 στη Ferrara σε μια μεσοαστική οικογένεια. Σπούδασε οικονομικά σε εμπορική σχολή της Μπολόνια, ενώ παράλληλα έγραφε άρθρα για τον κινηματογράφο σε εφημερίδες και περιοδικά. Το 1939 αποφάσισε να ασχοληθεί με την σκηνοθεσία και παρουσίασε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, ξεκινώντας μια σπουδαία καριέρα.
Τον αποκάλεσαν "προφήτη της αλλοτρίωσης" και "ποιητή της ασυνεννοησίας". Η σημασία του έργου του - τηρουμένων των αναλογιών - είναι αντίστοιχη με τη σημασία του Φράντς Κάφκα στη λογοτεχνία. Επηρεάστηκε από τον Ιταλικό νεορεαλισμό, αλλά του προσέθεσε την ποιητική μελαγχολία και την υπαρξιακή αγωνία της πρόζας του Τζέζαρε Παβέζε, που ήταν ο αγαπημένος του συγγραφέας.
Υπήρξε από τους σημαντικότερους ανανεωτές της κινηματογραφικής αισθητικής σφραγίζοντας ανεξίτηλα τον σύγχρονο κινηματογράφο, με κύριο εκφραστικό μέσο την αποστασιοποίηση και την περιπλάνηση των ηρώων του σ' ένα κόσμο αποξένωσης και ψυχολογικής απογύμνωσης: "Kανείς άλλος σκηνοθέτης δεν έφθασε τόσο μακριά την έκφραση των πιο απόκρυφων συναισθημάτων" έλεγε για τον Αντονιόνι ο Ακίρα Κουροσάβα. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους νεωτεριστές δημιουργούς του κινηματογράφου και από τους σπουδαιότερους ανατόμους των σχέσεων των δύο φύλων.
Η αποξένωση στις ανθρώπινες σχέσεις ("αποστασιοποίηση" όπως την ονομάζει ο ίδιος), η δυσκολία επικοινωνίας του ζευγαριού, η αλλοτρίωση της μεγαλούπολης, η φυγή και η περιπλάνηση σαν μέσα για την αναζήτηση της προσωπικής ελευθερίας, είναι τα βασικά θέματα που εμφανίζονται στις ταινίες του Αντονιόνι. Ο κυνισμός, η τρυφερότητα, η αδυναμία, η καθημερινή σκληρότητα κι η βλακεία, η εύκολη αισθησιακότητα, η ατολμία, οι δισταγμοί, δίνονται με αποστασιοποιημένο και ακριβή τρόπο. Οι χαρακτήρες διαγράφονται με πυκνότητα και κυρίως αυτοί των γυναικών, τις οποίες θεωρούσε πιο ευαίσθητους δέκτες της πραγματικότητας από τους άντρες, έτσι ώστε να θεωρηθεί μαζί με τους Ντράγιερ, Μιζογκούτσι και Μπέργκμαν, ένας από τους σκηνοθέτες γυναικών.
Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του βρίσκεται κυρίως η μεγαλοαστική τάξη: "Αυτό που συνέβαλε πολύ στο να γίνω ο τύπος του σκηνοθέτη που έγινα - καλός ή κακός δεν είμαι εγώ αρμόδιος να το πω - είναι το περιβάλλον που μεγάλωσα, δηλαδή το αστικό περιβάλλον. Αυτός ο κόσμος διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό την προτίμησή μου για ορισμένα θέματα, χαρακτήρες, προβλήματα, συναισθηματικές συγκρούσεις και ψυχολογίες" (Αντονιόνι).
Το απαύγασμα της τέχνης του το συναντάμε στην περίφημη "Τριλογία" του, γνωστή και σαν "Τριλογία της αλλοτρίωσης" την οποία αποτελούν η "Περιπέτεια", η "Νύχτα" και η "Έκλειψη", ταινίες που θεωρούνται και τα αριστουργήματά του.
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 7:32 AM |


0 Comments: