Monday, February 16, 2009
Τρίτη Φεβρουαρίου 2009, Θέατρο Απόλλων - Πύργος, 9:00 μ.μ.


O Άτσιο (Έλιο Τζερμάνο) είναι ένας οξύθυμος, παθιασμένος νέος που μπλέκει σε καυγάδες με κάθε ευκαιρία. Ο αδελφός του ο Μανρίκο (Ρικάρντο Σκαρμάτσιο) είναι όμορφος, χαρισματικός και αγαπητός από όλους. Είναι δύο τελείως διαφορετικές προσωπικότητες. Ζουν στην πόλη Λατίνα, πενήντα χιλιόμετρα από τη Ρώμη, την ταραγμένη περίοδο του μολυβιού. Τα δύο αδέλφια, θα έρθουν αντιμέτωποι τόσο όσον αφορά τα πολιτικά τους φρονήματα όσο και για τις ερωτικές τους επιλογές. Ο ένας κομμουνιστής, ο άλλος φασίστας, θα αγαπήσουν την ίδια γυναίκα. Μήπως τελικά τους ενώνουν περισσότερα από όσα τους χωρίζουν; Ο 48χρονος ρωμαίος σκηνοθέτης προσπαθεί να μπλέξει την κομεντί με το πολιτικοποιημένο σινεμά των 1970 και όλα αυτά με την νοσταλγική υφή των 1960.
Ο κεντρικός του ήρωας δεν είναι μία ξεκάθαρη προσωπικότητα, είναι περισσότερο αποτέλεσμα ελαφριάς συνείδησης και κακής οικογενειακής υποστήριξης. Από μικρός μπλέκεται με το φασιστικό κίνημα και γίνεται στρατιώτης ενός πράγματος που απλά τον στηρίζει ψυχολογικά. Μεγαλώνοντας και με την ίδια ελαφρά καρδία, θα γίνει οπαδός του κομουνισμού, πάλι επειδή θα νιώσει στήριγμα από εκεί. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μίας νεολαίας χαμαιλέοντα, που κινείται εκεί που πάει το ρεύμα και οι συγκυρίες. Αφοσιώνεται σε πράγματα που ωριμάζοντας θα συμπεριλάβει απλά στις αναμνήσεις της. Μία νεολαία που αποτυγχάνει να κινήσει τον κόσμο, απλά γιατί κανείς δεν κατάφερε να κινήσει το πνεύμα αυτής.

Ο ήρωας θα λυτρωθεί και θα ωριμάσει μονάχα μετά από ένα οικογενειακό σοκ. Θα καταλάβει ότι είναι τα μικρά πράγματα που μας κάνουν να υποφέρουμε, οι μικρές ελλείψεις, όχι εκείνα που υπόσχονται κοσμοϊστορικές ανατροπές. Ο Luchetti έχει αυτό το ψύχραιμο μάτι να κρατάει τις ίσες αποστάσεις ανάμεσα στην πολιτική και στην ζωή. Μοιάζει να ξέρει ότι μία επανάσταση για τον λαό, θα γίνει μονάχα από τον απλό λαό και όχι από τους ένθερμους «σωτήρες».

Σκηνοθεσία: Daniele Luchetti
Σενάριο: Antonio Pennacchi, Daniele Luchetti, Sandro Petraglia, Stefano Rulli
Μοντάζ: Mirco Garrone
Φωτογραφία: Claudio Collepiccolo
Μουσική: Franco Piersanti
Παραγωγή: Ιταλία, Γαλλία, 2007
Διάρκεια: 100’


Ερμηνείες:
Riccardo Scamarcio ... Manrico Benassi
Angela Finocchiaro ... Amelia Benassi
Massimo Popolizio ... Ettore Benassi
Ascanio Celestini ... Πατέρας Cavalli
Diane Fleri ... Francesca
Alba Rohrwacher ... Violetta Benassi
Vittorio Emanuele Propizio ... Accio έφηβος
Claudio Botosso ... Καιθ. Montagna
Antonino Bruschetta ... Γραμματέας Bombacci (ως Ninni Bruschetta)
Anna Bonaiuto ... Bella Nastri
Luca Zingaretti ... Mario Nastri
Pasquale Sammarco ... Πατέρας Tosi
Lorenzo Pagani ... Bertini
Matteo Sacchi ... Παιδί Biliardino
Gianluca Viola ... Aνιψιός Bombacci
Vincenzo Santillo ... Piermario
Alessandro Vicca ... Lupo
Daniela Novelli ... Μητέρα της Francesca
Joseph Rocchia ... Πατέρας της Francesca
Angelo Tomassetta ... Ιδιοκτήτης εργοστασίου


Λίγα λόγια από τον Ντανιέλε Λουκέτι
Όταν διάβασα το βιβλίο του Πενακί “Il Fasciocomunista”, συνειδητοποίησα ότι η ιστορία των δύο αδελφών, ήταν στην πραγματικότητα η ιστορία της Ιταλίας. Έξυπνοι νέοι που όμως πήραν το λάθος δρόμο, που υπάκουαν σε επιφανειακές διαταγές ενώ στην πραγματικότητα αυτό που ήθελαν ήταν ένας φίλος, ένας άνθρωπος να τους καταλάβει και να τους ακούσει. Ήταν αυτή η ανθρώπινη πλευρά του βιβλίου, και όχι το κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο που με έκανε να αγαπήσω την ιστορία και να σκεφτώ να τη μεταφέρω στο σινεμά. Το “Ο αδελφός μου είναι Μοναχοπαίδι” δεν είναι μια πολιτική ταινία. Είναι μια ταινία για ανθρώπους με βαθιά πολιτική συνείδηση που αγαπούν, υποφέρουν και γελάνε..

Λίγα λόγια για τον Ντανιέλε Λουκέτι
Σκηνοθέτης και συν σεναριογράφος του “Ο Αδελφός μου είναι Μοναχοπαίδι” έχει κάνει τις εξής ταινίες: “Domani Accadra” (1988), “La Settimana della Sfinge” (1990), “Il Portaborse” (1991), “Arriva la bufera” (1993), “Lunico paese al mondo” (1994 δίπλα στους Νάνι Μορέτι, Στέφανο Ρούλι, Σάντρο Πετράλια κ.α), “La Scuola” (1995), “I piccoli maestri” (1998) και “Dillo con parole mie” (2003).
Κριτική Σύνοψη
Η ταινία είναι ένα ευχάριστο κράμα από πολλά αγαπημένα θέματα που προέρχονται από τους βόρειους γείτονες μας. Όσο όμως και το αποτέλεσμα να είναι ευχάριστο και διδακτικό, δεν έχει την έγκυρη υποστήριξη ενός σκηνοθέτη που θα μπορέσει να δέσει όλα αυτά τα στοιχεία και να ολοκληρώσει τις προθέσεις του. Μπορεί κατά την θέαση να μην βαρεθεί κανένας θεατής, όταν όμως τελειώνει αφήνει μία αίσθηση μισοτελειωμένου και ασύνδετου. Μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας της ταινίας κρατάει ο νεαρός ηθοποιός Elio Germano. Είναι ο ιδανικός ψύχραιμος Begnini και πάνω του θα μπορούσε να χτιστεί μια πιο δυναμική σάτιρα, αφού το πολιτικοποιημένο κλίμα την επέτρεπε. Κατά βάθος, είναι μία όμορφη αλλά ανώριμη ταινία που θα σε κερδίσει και για τις δύο της αυτές ιδιότητες, αλλά θα σε χάσει όταν προσπαθήσεις να την ανακαλέσεις στην μνήμη σου.
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 10:42 AM | 0 comments
Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009, Θέατρο Απόλλων - Πύργος, 11:00 π.μ.

Το Καναρινί Ποδήλατο (1999)
ελληνική ταινία του Δημήτρη Σταύρακα
Σενάριο: Δημήτρης Σταύρακας
Πρωταγωνιστές: Δημήτρης Αλεξανδρής, Θάνος Γραμμένος, Νίκος Γεωργάκης, Μάνος Βακούσης, Αλεξάνδρα Παντελάκη
Διάρκεια: 93 min
Ένας δάσκαλος διορίζεται από σχολείο της επαρχίας σε σχολείο της Αθήνας και νιώθει ξαφνικά ότι χάνει την ιδιαιτερότητά του, αυτή την ταυτότητα του παιδαγωγού, που, κατά την άποψή του, ήταν τόσο σημαντική για τα δεδομένα της επαρχίας. Η συνάντηση του όμως, στα πλαίσια της σχολικής τάξης, με ένα αγόρι με μαθησιακές δυσκολίες αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον του για το παιδαγωγικό του έργο. Θα επιδιώξει να συναντήσει τους γονείς του και θα έρθει ακόμη και σε σύγκρουση με τον προϊστάμενό του, προκειμένου να βοηθήσει το μαθητή του να ξεπεράσει το επικοινωνιακό του πρόβλημα.

Πρόκειται για τη σχέση ενός αγοριού με ιδιαίτερες ευαισθησίες, αλλά με συνηθισμένες ανάγκες -αυτές όλων των παιδιών, αλλά και γενικότερα όλων των ανθρώπων- για αγάπη, κατανόηση και αποδοχή των ιδιαιτεροτήτων τους- και ενός νέου και ασυμβίβαστου εκπαιδευτικού, που αρνείται να αποδεχθεί την ανοησία, τη σκληρότητα και τον αποκλεισμό.
Παραμερίζοντας τα δικά του προβλήματα και τις δικές του δυσκολίες προσαρμογής στο νέο του περιβάλλον, ή ίσως και χάρη στη συνειδητοποίησή τους, ο νεαρός δάσκαλος πλησιάζει με αφοπλιστική ειλικρίνεια και διάθεση κατανόησης και συμπαράστασης το αγόρι με το καναρινί ποδήλατο.

Σύμβολο αυτονομίας και ελευθερίας ανάμεσα σε σχέσεις πιεστικής εξάρτησης και απόρριψης, σύμβολο έκφρασης δεξιοτήτων μέσα σε ένα κοινωνικό περίγυρο μη αποδοχής τους, το καναρινί ποδήλατο αποτελεί τόσο το σήμα κατατεθέν του αγοριού, όσο και το κλειδί της σχέσης του με το δάσκαλό του.
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 10:31 AM | 0 comments
Monday, February 02, 2009
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009, Θέατρο Απόλλων - Πύργος, 9:00 μ.μ.

Η ζωή του κυρίου Μπεϊζί έχει φτάσει σε μία κρίσιμη καμπή. Οι κόποι του, αυτά για τα οποία έχει μοχθήσει, τα βλέπει να γκρεμίζονται. Πάντα ήταν τυπικός στις υποχρεώσεις του όμως τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Σαν υπάλληλος στα ναυπηγεία δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της δουλειάς. Ως πατέρας αγκομαχάει να ανταπεξέλθει στις οικογενειακές του υποχρεώσεις. Νοιώθει αποτυχημένος και μόνος, δίχως στόχο, δίχως σκοπό... Κάποτε είχε ένα όνειρο να ανοίξει ένα εστιατόριο αλλά οι δυσκολίες της ζωής τον ανάγκασαν να ξεχάσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες και να αναλάβει τις ευθύνες του. Μήπως τώρα ήρθε η ώρα να ζήσει όπως αυτός ονειρεύτηκε;

Κριτική Σύνοψη
Ο Kechiche δημιουργεί ένα ρεαλιστικό θρίαμβο, ένα ντοκιουντράμα της απλής οικογενειακής ζωής, και, μαζί με τις Δευτέρες στη Λιακάδα (2002), την πιο γνήσια λαϊκή ταινία της δεκαετίας. Η μεγάλη δύναμη του Κους Κους είναι το ότι καταφέρνει να σε ενσωματώσει μέσα του, να σου μιλήσει σε πρώτο ενικό, να σε κάνει μέλος της οικογένειας των μεταναστών που προβάλει και μέρος των αγωνιών και ανησυχιών τους. Το μη αφηγηματικό δράμα, μέχρι τα μισά της ταινίας, θα δώσει τη θέση του στην δραματική περιπέτεια, μέσα από ανθρώπινους, πάντα, όρους. Οι άνθρωποι του λιμανιού θα ξεκοκαλιστούν από τον σκηνοθέτη, θα γίνουν ήρωες της καθημερινότητας, προστάτες ενός τρόπου ζωής που δεν πρέπει να εκλείψει. Το μόνο αρνητικό στο σινεμά του Kechiche είναι πως επικαλείται την δική σου αμέριστη προσοχή και συμμετοχή, την οποία ένα μη επεξεργασμένο κοινό θα του την αρνηθεί, αφού αργεί πολύ να μπει στην αφήγηση. Η επιμονή του σε κάποιες σκηνές (όπως αυτή του τραπεζιού) τραβάν περισσότερο από ότι ίσως θα έπρεπε και υπάρχει η αίσθηση πως ο σκηνοθέτης σε χρησιμοποιεί για τον προσωπικό του θρίαμβο. Μη το χάσετε, βέβαια, ακόμα και μόνο γιατί υποψιάζομαι πως αυτή η τεχνοτροπία θα επιβάλει ένα νέο τύπο ρεαλιστικού κινηματογράφου, που ίσως γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερες στιγμές.


Σκηνοθεσία: Abdel Kechiche
Σενάριο: Abdel Kechiche
Μοντάζ: Ghalia Lacroix
Φωτογραφία: Lubomir Bakchev
Παραγωγή: Γαλλία, 2007
Διάρκεια: 151’


Ερμηνείες:
Habib Boufares ... Slimane Beiji
Hafsia Herzi ... Rym
Farida Benkhetache ... Karima
Abdelhamid Aktouche ... Hamid
Bouraouïa Marzouk ... Souad
Alice Houri ... Julia
Leila D'Issernio ... Lilia
Abelkader Djeloulli ... Kader
Olivier Loustau ... José
Sabrina Ouazani ... Olfa
Mohamed Benabdeslem ... Riadh
Bruno Lochet ... Mario
Cyril Favre ... Serguei
Sami Zitouni ... Majid
Mohamed Karaoui ... Lafita
Henri Rodriguez ... Henri
Nadia Taoul ... Sarah
Carole Franck ... Καλεσμένη


Abdel Kechiche
Ο Γαλλοτυνήσιος Αμπντελατίφ Κεσίς, πριν μπει πίσω από την κάμερα, είχε ήδη μια πλούσια καριέρα ...μπροστά από την κάμερα. Γεννημένος το 1960 στην Τυνησία, αποφάσισε να γίνει σκηνοθέτης γιατί ως Γάλλος δεύτερης γενιάς ο ίδιος, αγανακτούσε με την στερεοτυπική απεικόνιση των Γάλλων αραβικής καταγωγής. Με την πρώτη του ταινία "La Faute a Voltaire" (2001), αμέσως αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς, αφού κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Βενετίας το 2000. Με την δεύτερή του ταινία, "L'Esquive" (2003), κέρδισε το βραβείο Σεζάρ αλλά και τον αμέριστο σεβασμό μερικών από τους μεγαλύτερους Γάλλους παραγωγούς όπως του Κλοντ Μπερί ο οποίος και του πρότεινε αμέσως να συνεργαστούνε. Το "Κους-κους με Φρέσκο Ψάρι" θεωρήθηκε ένα μικρό διαμάντι από τους κριτικούς στο Φεστιβάλ Βενετίας 2007 και είναι υποψήφιο για τρία από τα πιο σημαντικά βραβεία Σεζάρ: Καλύτερου σκηνοθέτη, καλύτερης ταινίας και καλύτερου σεναρίου.

Λίγα λόγια από τον Χαμπίμπ Μπουφάρ
"Είμαι 60 χρονών, έχω πέντε παιδιά και η ζωή μου μοιάζει πάρα πολύ με τη ζωή του Σλιμάν. Ήμουν φίλος με τον πατέρα του Αμπντελατίφ, δουλεύαμε μαζί και ήξερα τον Αμπντέλ από μικρό. Όταν μου πρότεινε να παίξω τον Σλιμάν, έμεινα άφωνος δουλεύω σε εργοτάξια, μου αρέσουν οι ταινίες αλλά σίγουρα δεν είμαι ηθοποιός" του είπα. Μου απάντησε "μην ανησυχείς. Δεν μιλάς πολύ και αυτό είναι καλό. Ούτε ο Σλιμάν". Δέχτηκα λόγω του πατέρα του αλλά και γιατί τα εγγόνια μου ήθελαν οπωσδήποτε να με δουν στη μεγάλη οθόνη!"
"Ο Σλιμάν, ο χαρακτήρας που ενσαρκώνω κάποια στιγμή λέει: "Δεν μπορώ να πεθάνω χωρίς να έχω αφήσει κάτι στα παιδιά μου". Αυτή είναι μια έκφραση πολύ τυπική της γενιάς μου. Όταν μεταναστεύσαμε από τη χώρα μας προς τη Γαλλία ή την Ιταλία, το κάναμε προκειμένου να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας και είναι τρομερή ντροπή για κάποιον όταν τον ρωτάνε στην Τυνησία τι ζωή έκανε εκεί που πήγε, να μην έχει καταφέρει τίποτα. Το "Κους-κους με φρέσκο ψάρι" είναι μια πολύ σημαντική ταινία για τη γενιά μας, για τους νέους αλλά και για τις γυναίκες."
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 9:33 AM | 0 comments