Monday, February 02, 2009
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009, Θέατρο Απόλλων - Πύργος, 9:00 μ.μ.

Η ζωή του κυρίου Μπεϊζί έχει φτάσει σε μία κρίσιμη καμπή. Οι κόποι του, αυτά για τα οποία έχει μοχθήσει, τα βλέπει να γκρεμίζονται. Πάντα ήταν τυπικός στις υποχρεώσεις του όμως τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Σαν υπάλληλος στα ναυπηγεία δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της δουλειάς. Ως πατέρας αγκομαχάει να ανταπεξέλθει στις οικογενειακές του υποχρεώσεις. Νοιώθει αποτυχημένος και μόνος, δίχως στόχο, δίχως σκοπό... Κάποτε είχε ένα όνειρο να ανοίξει ένα εστιατόριο αλλά οι δυσκολίες της ζωής τον ανάγκασαν να ξεχάσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες και να αναλάβει τις ευθύνες του. Μήπως τώρα ήρθε η ώρα να ζήσει όπως αυτός ονειρεύτηκε;

Κριτική Σύνοψη
Ο Kechiche δημιουργεί ένα ρεαλιστικό θρίαμβο, ένα ντοκιουντράμα της απλής οικογενειακής ζωής, και, μαζί με τις Δευτέρες στη Λιακάδα (2002), την πιο γνήσια λαϊκή ταινία της δεκαετίας. Η μεγάλη δύναμη του Κους Κους είναι το ότι καταφέρνει να σε ενσωματώσει μέσα του, να σου μιλήσει σε πρώτο ενικό, να σε κάνει μέλος της οικογένειας των μεταναστών που προβάλει και μέρος των αγωνιών και ανησυχιών τους. Το μη αφηγηματικό δράμα, μέχρι τα μισά της ταινίας, θα δώσει τη θέση του στην δραματική περιπέτεια, μέσα από ανθρώπινους, πάντα, όρους. Οι άνθρωποι του λιμανιού θα ξεκοκαλιστούν από τον σκηνοθέτη, θα γίνουν ήρωες της καθημερινότητας, προστάτες ενός τρόπου ζωής που δεν πρέπει να εκλείψει. Το μόνο αρνητικό στο σινεμά του Kechiche είναι πως επικαλείται την δική σου αμέριστη προσοχή και συμμετοχή, την οποία ένα μη επεξεργασμένο κοινό θα του την αρνηθεί, αφού αργεί πολύ να μπει στην αφήγηση. Η επιμονή του σε κάποιες σκηνές (όπως αυτή του τραπεζιού) τραβάν περισσότερο από ότι ίσως θα έπρεπε και υπάρχει η αίσθηση πως ο σκηνοθέτης σε χρησιμοποιεί για τον προσωπικό του θρίαμβο. Μη το χάσετε, βέβαια, ακόμα και μόνο γιατί υποψιάζομαι πως αυτή η τεχνοτροπία θα επιβάλει ένα νέο τύπο ρεαλιστικού κινηματογράφου, που ίσως γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερες στιγμές.


Σκηνοθεσία: Abdel Kechiche
Σενάριο: Abdel Kechiche
Μοντάζ: Ghalia Lacroix
Φωτογραφία: Lubomir Bakchev
Παραγωγή: Γαλλία, 2007
Διάρκεια: 151’


Ερμηνείες:
Habib Boufares ... Slimane Beiji
Hafsia Herzi ... Rym
Farida Benkhetache ... Karima
Abdelhamid Aktouche ... Hamid
Bouraouïa Marzouk ... Souad
Alice Houri ... Julia
Leila D'Issernio ... Lilia
Abelkader Djeloulli ... Kader
Olivier Loustau ... José
Sabrina Ouazani ... Olfa
Mohamed Benabdeslem ... Riadh
Bruno Lochet ... Mario
Cyril Favre ... Serguei
Sami Zitouni ... Majid
Mohamed Karaoui ... Lafita
Henri Rodriguez ... Henri
Nadia Taoul ... Sarah
Carole Franck ... Καλεσμένη


Abdel Kechiche
Ο Γαλλοτυνήσιος Αμπντελατίφ Κεσίς, πριν μπει πίσω από την κάμερα, είχε ήδη μια πλούσια καριέρα ...μπροστά από την κάμερα. Γεννημένος το 1960 στην Τυνησία, αποφάσισε να γίνει σκηνοθέτης γιατί ως Γάλλος δεύτερης γενιάς ο ίδιος, αγανακτούσε με την στερεοτυπική απεικόνιση των Γάλλων αραβικής καταγωγής. Με την πρώτη του ταινία "La Faute a Voltaire" (2001), αμέσως αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς, αφού κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Βενετίας το 2000. Με την δεύτερή του ταινία, "L'Esquive" (2003), κέρδισε το βραβείο Σεζάρ αλλά και τον αμέριστο σεβασμό μερικών από τους μεγαλύτερους Γάλλους παραγωγούς όπως του Κλοντ Μπερί ο οποίος και του πρότεινε αμέσως να συνεργαστούνε. Το "Κους-κους με Φρέσκο Ψάρι" θεωρήθηκε ένα μικρό διαμάντι από τους κριτικούς στο Φεστιβάλ Βενετίας 2007 και είναι υποψήφιο για τρία από τα πιο σημαντικά βραβεία Σεζάρ: Καλύτερου σκηνοθέτη, καλύτερης ταινίας και καλύτερου σεναρίου.

Λίγα λόγια από τον Χαμπίμπ Μπουφάρ
"Είμαι 60 χρονών, έχω πέντε παιδιά και η ζωή μου μοιάζει πάρα πολύ με τη ζωή του Σλιμάν. Ήμουν φίλος με τον πατέρα του Αμπντελατίφ, δουλεύαμε μαζί και ήξερα τον Αμπντέλ από μικρό. Όταν μου πρότεινε να παίξω τον Σλιμάν, έμεινα άφωνος δουλεύω σε εργοτάξια, μου αρέσουν οι ταινίες αλλά σίγουρα δεν είμαι ηθοποιός" του είπα. Μου απάντησε "μην ανησυχείς. Δεν μιλάς πολύ και αυτό είναι καλό. Ούτε ο Σλιμάν". Δέχτηκα λόγω του πατέρα του αλλά και γιατί τα εγγόνια μου ήθελαν οπωσδήποτε να με δουν στη μεγάλη οθόνη!"
"Ο Σλιμάν, ο χαρακτήρας που ενσαρκώνω κάποια στιγμή λέει: "Δεν μπορώ να πεθάνω χωρίς να έχω αφήσει κάτι στα παιδιά μου". Αυτή είναι μια έκφραση πολύ τυπική της γενιάς μου. Όταν μεταναστεύσαμε από τη χώρα μας προς τη Γαλλία ή την Ιταλία, το κάναμε προκειμένου να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας και είναι τρομερή ντροπή για κάποιον όταν τον ρωτάνε στην Τυνησία τι ζωή έκανε εκεί που πήγε, να μην έχει καταφέρει τίποτα. Το "Κους-κους με φρέσκο ψάρι" είναι μια πολύ σημαντική ταινία για τη γενιά μας, για τους νέους αλλά και για τις γυναίκες."
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 9:33 AM |


0 Comments: