Tuesday, January 20, 2009
Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009, Θέατρο Απόλλων - Πύργος, 9:00 μ.μ.
Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009, Κουρβισιάνειο -Γαστούνη, 8.00 μ.μ.

Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ χτίζει το σπίτι του δίπλα στον φράχτη που έχει φτιάξει η χώρα του κατά μήκος των "συνόρων" με τη Δυτική Όχθη, τη γραμμή ανακωχής μετά τον πόλεμο του 1967 (στην πραγματικότητα, πιο μέσα απ' αυτά, κλέβοντας ένα ακόμα, πολύ μεγάλο κομμάτι παλαιστινιακών εδαφών). Από την άλλη μεριά ζει μια Παλαιστίνια (με το όνομα Σάλμα Ζιντάν, της οποίας ο λεμονόκηπος βρίσκεται κολλητά στο σπίτι του κ. υπουργού. Οι μυστικές υπηρεσίες αποφασίζουν ότι είναι επικίνδυνες οι λεμονιές γιατί μπορεί σε αυτές να κρυφτούν τρομοκράτες που θα θέλουν να χτυπήσουν τον υπουργό, και διατάζουν την κοπή τους. Η παλαιστίνια καταφεύγει στα δικαστήρια, εισπράττει αρνητική απόφαση από το στρατοδικείο, πάει στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ και εκείνο αποφασίζει κάτι εξίσου εξωφρενικό (που δεν το λέω, για όσους θέλουν να πάνε να δουν την ταινία). Ενδιαμέσως, η παλαιστίνια ερωτεύεται τον νεαρό δικηγόρο της και η γυναίκα του υπουργού εκνευρίζεται με τον σύζυγό της.
Η ταινία δίνει εικόνες από την υπό κατοχή ζωή στην Παλαιστίνη: τα τσεκπόιντ (σημεία ελέγχου) του ισραηλινού στρατού, που κλείνουν απροειδοποίητα, ακριβώς τη στιγμή που ο δικηγόρος και η Σάλμα πρέπει να πάνε στο Ανώτατο Δικαστήριο. Οι στρατιώτες που κλέβουν λεμόνια για το πάρτι του υπουργού και ποδοπατούν τη Σάλμα. Υπάρχουν αρκετές εικόνες του Τείχους που χτίζει το Ισραήλ. Δίνεται η αντίθεση ανάμεσα στη φτωχική Παλαιστίνη και το πλούσιο Ισραήλ. Εκτίθεται η υποκρισία του υπουργού που λυπάται μεν, αλλά πρέπει να συνεχίσει την κατασκευή του Τείχους. Και στο τέλος, η πιο δυνατή εικόνα, το Τείχος που χτίζεται ανάμεσα στο σπίτι του υπουργού και τον λεμονόκηπο (που υφίσταται χοντρή ζημιά), εγκλωβίζοντας και τον ίδιο τον υπουργό.

Σκηνοθεσία: Eran Riklis
Σενάριο: Suha Arraf, Eran Riklis
Μουσική: Habib Shadah
Μοντάζ: Tova Asher
Φωτογραφία: Rainer Klausmann
Παραγωγή: Ισραήλ, Γερμανία, Γαλλία 2008
Διάρκεια: 106’




Ερμηνείες:
Hiam Abbass ... Salma Zidane
Doron Tavory ... Υπουργός Άμυνας Ισραήλ Navon
Ali Suliman ... Ziad Daud
Rona Lipaz-Michael ... Mira Navon
Tarik Kopty ... Abu Hussam
Amos Lavi ... Διοικητής Jacob (ως Amos Lavie)
Amnon Wolf ... Leibowitz
Smadar Jaaron ... Tamar Gera (ως Smadar Yaaron)
Danny Leshman ... Στρατιώτης Itamar aka Quickie
Hili Yalon ... Sigi Navon

Ο Eran Riklis μιλάει στη Μαρία Μπακοπούλου

Ο Έραν Ρίκλις αποτελεί μία από τις πιο ισχυρές μονάδες στο χώρο του ισραηλινού κινηματογρά­φου. Θεωρώντας εαυτόν πολίτη του κόσμου και έχοντα την πεποίθηση ότι τελικά ο τόπος είναι αυτός που σου δίνει το βήμα για να γίνει παγκόσμιος, γράφει και σκηνο­θετεί το LemonTree, ταινία που συνιστά μια ευαίσθητη ματιά στο μικρόκοσμο της σύγκρουσης Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Η επιτυχία της προηγούμενης ταινίας του, Η νύφη από τη Συρία, πριν από τέσσερα χρόνια ήταν η αφορμή για να προχωρήσει στη δημιουργία του LemonTree (Η λεμονιά), που κέρδι­σε με την απλότητα και την ευαισθησία του το βραβείο κοινού στο πρόσφατο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου.

Πως εμπνευστήκατε το σενάριο; Δίνει στον θεατή την αίσθηση ότι παρακολουθεί μια πραγματική ιστορία. Κάτι που θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είχε γραφτεί στα ψιλά μιας ισραηλινής ή παλαιστινιακής εφημερίδας…
Η ταινία είναι εμπνευσμένη πράγματι από αληθινά γεγονότα που συνέβησαν σε έναν από τους πρώην υπουργούς Άμυνας του Ισραήλ. Υπό αυτή την έννοια, η πραγματικότητα αποτέ­λεσε ισχυρή βάση για την ιστορία. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Στη Μέση Ανατολή έχουν σημειωθεί πολλά δυσάρεστα γεγονότα με αφορμή τη γη, τα δένδρα και τα σπίτια που απει­λούνται από διαταγές ασφαλείας, οι οποίες τις περισσότερες φορές είναι παράλογες.

Παρατηρώ ότι στις δημιουργίες σας θίγετε τα κακώς κείμενα της πολιτικής μέσα από προβλήματα της καθημερινής ζωής. θεωρείτε ότι πετυχαίνετε το σκοπό σας με αυτόν τον τρόπο;
Κατά τη γνώμη μου ο σκοπός επιτυγχάνεται. Ξέρετε, συνήθως δημιουργώ έχοντας στο νου μου έναν κανόνα που περιλαμβάνει τρεις άξονες: απλότητα, πραγματικότητα και κυρίως διά­θεση να αντιμετωπίζω τους ήρωες των ταινιών μου σαν ίσους προς ίσον. Όταν το κάνεις αυτό, πετυχαίνεις να πλάσεις μια ιστορία που δεν προσπαθεί να επιβάλει πολιτικές απόψεις, δεν είναι διδακτική ούτε φιλοδοξεί να εκπαιδεύσει το κοινό, θέλει απλώς να δείξει πως οι ζωές των απλών, καθημερινών ανθρώπων επηρεάζονται από αποφάσεις που παίρνονται ερήμην τους.

Θα ονομάζατε, λοιπόν, τον εαυτό σας πολιτικό σκηνοθέτη;
Όχι δεν πιστεύω στον όρο πολιτικός σκηνοθέτης, ούτε στις πολιτικές ταινίες. Πιστεύω ότι είμαι απλώς ένας σκηνοθέτης, γνώστης της τοπικής αλλά και της παγκόσμιας πραγματικότητας. Υπό αυτή την έννοια, είμαι ένας δημιουργός με πολιτική και κοινωνική συνείδηση, όχι όμως πολι­τικός σκηνοθέτης.
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 4:49 AM |


2 Comments:


At 2:19 PM, Blogger Γ

Πολύ καλό!Η Δευτέρα έχει μετατραπεί στη καλύτερη ημέρα της εβδομάδας!

 

At 8:23 AM, Blogger ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας

Ευχαριστούμε, και σας περιμένουμε πάντα εκεί!
;-D