Thursday, October 25, 2007
Τρίτη 30 Οκτωβρίου, Κινηματογράφος Απόλλων, 9:00 μ.μ.

Είκοσι μικρές ιστορίες μοναξιάς, έρωτα, τυχαίων γεγονότων και καθημερινών καταστάσεων, που διαδραματίζονται σε γειτονιές και σε κεντρικά σημεία του Παρισιού.

Ένας κακόμοιρος αμερικάνος τουρίστας γίνεται άθελά του το αντικείμενο τσακωμού ενός νεαρού ζευγαριού. Μια φτωχή μετανάστρια αφήνει το μωρό της στον παιδικό σταθμό για να ταξιδέψει στην άλλη άκρη της πόλης όπου και εργάζεται ως νταντά σ' ένα πλούσιο σπίτι. Ένας άνδρας που είχε σκοπό ν' αφήσει τη γυναίκα του, θα την ξαναερωτευτεί όταν μάθει ότι εκείνη είναι θανάσιμα άρρωστη. Μια μάνα που θρηνεί το παιδί της, έχει την ευκαιρία να του πει ένα τελευταίο αντίο. Ένας νέος τουρίστας ερωτεύεται ένα θηλυκό βαμπίρ. Ένας τυφλός σπουδαστής αναπολεί τη σχέση του με μια όμορφη αμερικανίδα ηθοποιό. Δύο πρώην σύζυγοι συναντιούνται για να κανονίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες του διαζυγίου τους. Δύο νυν σύζυγοι προσπαθούν ν' αναβιώσουν την άνοιξη του γάμου τους για να τον σώσουν. Μια μοναχική αμερικανίδα περιγράφει τις σκέψεις από το ταξίδι της στο Παρίσι.

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις ιστορίες που απαρτίζουν το κινηματογραφικό μωσαϊκό με τίτλο «Paris, Je T' Aime». Δεκαοχτώ μικρά επεισόδια από τη ζωή στη γαλλική πρωτεύουσα, κάθε ένα και σε διαφορετική γειτονιά, γραμμένα και σκηνοθετημένα από είκοσι γνωστούς δημιουργούς με πλήθος γνωστών ηθοποιών να πρωταγωνιστούν. Το φιλόδοξο εγχείρημα της παραγωγού Claudie Ossard είναι μια απόπειρα να εξυμνηθεί το Παρίσι και να αναδειχτεί η σύγχρονη και πολύπλευρη ταυτότητά του, σε κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο. Κοινός παρονομαστής, εκτός από το φυσικό σκηνικό της Πόλης του Φωτός, είναι ο έρωτας και η αγάπη σε όλες τους τις μορφές: από την αγάπη μιας μάνας για το παιδί της μέχρι την αγάπη ενός άνδρα για τη γυναίκα του που πεθαίνει και από τον έρωτα δύο διαφορετικών νέων μέχρι τον έρωτα ενός βαμπίρ για έναν τουρίστα! Το αποτέλεσμα, ωστόσο, δε δικαιώνει πλήρως τις αρχικές προσδοκίες, αφού σύντομα γίνεται εμφανές ότι τα δεκαοχτώ επεισόδια ασφυκτιούν στις δύο ώρες που διαρκεί στο σύνολό της η ταινία, και θα ήθελαν περισσότερο χρόνο για ν' αναπτυχθούν. Τα περισσότερα φαντάζουν σαν άσκηση ύφους, ενώ μερικά είναι και εντελώς αδιάφορα.

Όμως, μια πεντάδα ξεχωρίζει και παρουσιάζει ολοκληρωμένες ταινίες μικρού μήκους. Η ταινία της Isabel Coixet, με τον Sergio Castellitto στο ρόλο του συζύγου που ξαναερωτεύεται την άρρωστη γυναίκα του (Miranda Richardson), την οποία σκόπευε μάλιστα να παρατήσει, χρησιμοποιεί εύστοχα την αφήγηση, σα να πρόκειται για διήγημα, και παρουσιάζει μια τρυφερή και ανθρώπινη ιστορία. Η τραγική ιστορία ενός μετανάστη που ερωτεύεται μια γυναίκα και θέλει να της ζητήσει να πιούνε καφέ αλλά δεν προλαβαίνει γιατί τον μαχαιρώνουν, είναι η πρόταση του Oliver Schmitz, δοσμένη με ευαισθησία και έξυπνο μοντάζ. Ο καταπληκτικός Steve Buscemi, χωρίς να αρθρώνει ούτε μία λέξη, γίνεται το μήλο της έριδος ενός παθιασμένου ζευγαριού και χαρίζει στιγμές πηγαίου γέλιου στο κομμάτι των αδερφών Coen, που σε μια σκηνή μόνο απομυθοποιεί την ερωτική πλευρά του Παρισιού. Η Maggie Gyllenhaal αποτελεί ευχάριστη έκπληξη στο λεπτών ισορροπιών μίνι-δράμα μιας αμερικανίδας ηθοποιού που έχει γυρίσματα στη γαλλική πρωτεύουσα και ερωτεύεται έναν ντίλερ χασίς, σκηνοθετημένη μεστά από τον Olivier Assayas. Τέλος, ο Tom Tykwer καταφέρνει μέσα στο λίγο χρόνο που διέθετε να δώσει την ιστορία μιας ολόκληρης σχέσης μ' ένα οπτικό ντελίριο που φέρει το προσωπικό του ύφος και εντυπωσιάζει.
Pathfinder Movies

Σκηνοθεσία: Olivier Assayas -"Quartier des Enfants Rouges", Frederic Auburtin -"Quartier Latin", Emmanuel Benbihy, Gurinder Chadha -"Quais de Seine", Sylvain Chomet - "Tour Eiffel", Ethan Coen -"Tuileries", Joel Coen-"Tuileries", Isabel Coixet - "Bastille", Wes Craven -"Pere-Lachaise", Alfonso Cuaron - "Parc Monceau", Gerard Depardieu - "Quartier Latin", Christopher Doyle - "Porte de Choisy", Richard LaGravenese - "Pigalle", Vincenzo Natali- "Quartier de la Madeleine", Alexander Payne - "14th arrondissement", Bruno Podalydes - "Montmartre", Walter Salles -"Loin du 16eme", Oliver Schmitz -"Place des Fetes", Nobuhiro Suwa - "Place des Victoires", Daniela Thomas - "Loin du 16eme", Tom Tykwer - "Faubourg Saint-Denis", Gus Van Sant -"Le Marais"

Σενάριο: Tristan Carne, Emmanuel Benbihy, Bruno Podalydes, Paul Mayeda Berges, Gurinder Chadha, Gus Van Sant, Ethan Coen, Joel Coen, Walter Salles, Daniela Thomas, Christopher Doyle, Gabrielle Keng, Kathy Li, Isabel Coixet, Nobuhiro Suwa, Sylvain Chomet, Alfonso Cuaron, Olivier Assayas, Oliver Schmitz, Richard LaGravenese, Vincenzo Natali, Wes Craven, Tom Tykwer, Gena Rowlands, Nadine Eid, Alexander Payne

Μουσική: Pierre Adenot, Michael Andrews, Reinhold Heil, Johnny Klimek, Marie Sabbah, Tom Tykwer

Παραγωγή: Γαλλία, Λιχτενστάιν, 2006
Διάρκεια: 120’

Ερμηνείες:
Florence Muller ... Νεαρή γυναίκα ("Montmartre")
Herve Pierre ... Γιατρός ("Montmartre")
Bruno Podalydes ... Οδηγός ("Montmartre")
Leila Bekhti ... Zarka ("Quais de Seine")
Julien Beramis ... Arnaud ("Quais de Seine")
Cyril Descours ... Francois ("Quais de Seine")
Thomas Dumerchez ... Manu ("Quais de Seine")
Daniely Francisque ... Μαύρο Κορίτσι 1 ("Quais de Seine")
Audrey Fricot ... Μάυρο Κορίτσι 2 ("Quais de Seine")
Salah Teskouk ... Παππούς Zarka ("Quais de Seine")
Christian Bramsen ... Τυπογράφος ("Le Marais")
Marianne Faithfull ... Marianne ("Le Marais")
Elias McConnell ... Elie ("Le Marais")
Gaspard Ulliel ... Gaspard ("Le Marais")
Julie Bataille ... Julie ("Tuileries")
Steve Buscemi ... Ο Τουρίστας ("Tuileries")
Gulliver Hecq ... Παιδί στο Μετρό ("Tuileries")
Axel Kiener ... Axel ("Tuileries")
Frankie Pain ... Μητέρα στο Μετρό ("Tuileries")
Marina Moncade ... Αστή Μητέρα ("Loin du 16eme")
Catalina Sandino Moreno ... Ana ("Loin du 16eme")
Xing Xing Cheng ... Ηλικιωμένη Κινέζα ("Porte de Choisy")
Helene Patarot ... Κινέζα με μέικ απ ("Porte de Choisy")
Barbet Schroeder ... Κύριος Henny ("Porte de Choisy")
Li Xin ... Κυρία Li ("Porte de Choisy")
Javier Camara ... Ο Γιατρός ("Bastille")
Sergio Castellitto ... Ο Σύζυγος ("Bastille")
Emilie Ohana ... Νεαρή γυναίκα με κόκκινο παλτό ("Bastille")
Miranda Richardson ... Η σύζυγος ("Bastille")
Leonor Watling ... Η Ερωμένη ("Bastille")
Juliette Binoche ... Suzanne ("Place des Victoires")
Martin Combes ... Justin ( "Place des Victoires")
Willem Dafoe ... Ο Κάουμπόι ("Place des Victoires")
Hippolyte Girardot ... Ο Πατέρας ("Place des Victoires")
Roxane Pelicier ... Isis ("Place des Victoires")
Dylan Gomong ... Μικρός Jean-Claude ("Tour Eiffel")
Emmanuel Layotte ... Σερβιτόρος ("Tour Eiffel")
Madeleine Malroux ... Γυναίκα στο Καφέ 1 ("Tour Eiffel")
Simone Malroux ... Γυναίκα στο Καφέ 2 ("Tour Eiffel")
Yolande Moreau ... Γυνάικα Μίμος ("Tour Eiffel")
Isabelle Patey ... Αστυνομικός ("Tour Eiffel")
Paul Putner ... Άνδρας Μίμος ("Tour Eiffel")
Sara Martins ... Sara ("Parc Monceau")
Nick Nolte ... Vincent ("Parc Monceau")
Ludivine Sagnier ... Claire ("Parc Monceau")
Lionel Dray ... Ken ("Quartier des Enfants Rouges")
Maggie Gyllenhaal ... Liz ("Quartier des Enfants Rouges")
Joana Preiss ... Joana ("Quartier des Enfants Rouges")
Seydou Boro ... Hassan ("Place des Fetes")
Aissa Maiga ... Sophie ("Place des Fetes')
Fanny Ardant ... Fanny Forestier ("Pigalle")
Bob Hoskins ... Bob Leander ("Pigalle")
Olga Kurylenko ... Το Βαμπίρ ("Quartier de la Madeleine")
Elijah Wood ... Ο Τουρίστας ("Quartier de la Madeleine")
Emily Mortimer ... Frances ("Pere-Lachaise")
Alexander Payne ... Oscar Wilde ("Pere-Lachaise")
Rufus Sewell ... William ("Pere-Lachaise")
Melchior Beslon ... Thomas ("Faubourg Saint-Denis")
Natalie Portman ... Francine ("Faubourg Saint-Denis")
Gerard Depardieu ... Ιδιοκτήτης Καφέ ("Quartier Latin")
Ben Gazzara ... Ben ("Quartier Latin")
Gena Rowlands ... Gena ("Quartier Latin")
Μargo Martindale ... Carol ("14eme Arrondissement")

Οι πρωταγωνιστές μιλούν
"Όταν μου ανακοίνωσαν ότι ήταν διαθέσιμο το 20ο διαμέρισμα, είπα: Υπάρχει ένα μεγάλο νεκροταφείο στην περιοχή αυτή, επομένως τέλεια! Είναι πραγματικά ένα υπέροχο μέρος, κατάλληλο για να τοποθετήσεις αυτή την ιστορία για τις διαφορετικές θεωρήσεις της ζωής."
Wes Craven

"Πίσω από κάθε διαμέρισμα, υπάρχει ένας τελείως διαφορετικός κόσμος, που κινείται. Αυτό το υπόγειο σύμπαν το βλέπουμε τόσο σπάνια, που δεν καταλαβαίνουμε ότι θέλουμε να προσπαθήσουμε να το δείξουμε."
Walter Salles

"Η Βαστίλη είναι ένα συνονθύλευμα από γειτονιές, πολλές φορές δημοφιλείς, δικτυωμένες και μπουρζουά. Είναι ένα ιδιαιτέρως ελκυστικό μέρος και γι' αυτό προσπάθησα να αποφύγω , ει δυνατόν, το εφέ της καρτ-ποστάλ."
Isabel Coixet

"To πιο υπέροχο με το Paris, je t' aime είναι ότι οι παραγωγοί ήταν τόσο ανοιχτοί. Μου είπαν να κάνω ό,τι θέλω και πραγματικά το ευχαριστήθηκα πολύ."
Vincenzo Natali

"Δεν έτυχε ποτέ πριν να σκηνοθετήσουμε μια ταινία μικρού μήκους. Ενθουσιαστήκαμε που μας επέλεξαν γι' αυτή την παραγωγή κι ενθουσιαστήκαμε που μπορούσαμε να επιλέξουμε εμείς οι ίδιοι τι θέλαμε να διηγηθούμε κι έτσι παίξαμε λιγάκι με το κλισέ του Παρισιού ως η πόλη των ερωτευμένων."
Αδερφοί Coen

"Ανά φάσεις, κατά τη διάρκεια του γυρίσματος, έλεγα στον εαυτό μου: Εντάξει, είσαι στο Παρίσι, σε μια ταινία του Walter Salles... Είναι απλά απίθανο."
Catalina Sandino Moreno

"Ήταν υπέροχο να δουλεύω με τον Gus Van Sant. Εκστασιάστηκα με την οπτική που έχει για τον κόσμο που τον περιβάλλει. Κι επειδή δεν είμαι ακριβώς ηθοποιός, δεν μπορώ να δουλέψω παρά με ανθρώπους τους οποίους θαυμάζω."
Marianne Faithfull

"H ιδέα ήταν εξαρχής φανταστική. Πήρα κατευθείαν τηλέφωνο τον ατζέντη μου και του είπα: ναι, θέλω οπωσδήποτε να συμμετάσχω σε αυτή την παραγωγή."
Elijah Wood

"Νομίζω ότι το Παρίσι δυσκολεύεται να ανανεωθεί και πρέπει να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση άνθρωποι από άλλες χώρες. Εξάλλου, γι' αυτό και ήρθαν τόσοι ξένοι σκηνοθέτες να μιλήσουν για την πόλη αυτή."
Ludivine Sagnier

"Στην ταινία βλέπουμε ένα διαφορετικό Παρίσι, αυτό που συνήθως ο κόσμος δεν παρατηρεί. Μιλάω για τους ανθρώπους που δεν είναι από το Παρίσι. Το Faubourg Saint-Denis δεν είναι ένα μέρος για τουρίστες, δεν έχει αξιοθέατα, είναι απλά μια γειτονιά που μένουν άνθρωποι. Είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά μέρη για να γυρίσεις ταινία: ένα μέρος που απλά συναντάς τη ζωή."
Natalie Portman


 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 7:20 AM | 0 comments
Saturday, October 20, 2007
Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007, Θέατρο Απόλλων, 9:00 μ.μ

Η διαφάνεια είναι άγνωστη λέξη σε έναν πληθυσμό που ελέγχεται καθημερινά από τους 100.000 "υπαλλήλους" και τους 200.000 πληροφοριοδότες της Στάζι. "Καθήκον" τους; Να μαθαίνουν τα πάντα για τις ζωές των συνανθρώπων τους. Τόσο αυτονόητα, αλλά καθόλου απλά... Οι μηχανισμοί που επιστρατεύει το καθεστώς μπορούν και διεισδύουν παντού, σε μία εποχή που ακόμη και οι σύζυγοι κατασκόπευαν τις γυναίκες τους! Η ταινία ακολουθεί την προσπάθεια των πρωταγωνιστών να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους, την ίδια στιγμή που η ζωή τους είναι πλήρως εξαρτημένη από το πανταχού παρόν καθεστώς.

Η σκοτεινή πλευρά της Ανατολικής Γερμανίας, λίγο πριν την πτώση του τείχους, σε μία συγκλονιστική ταινία που πατάει με το ένα πόδι στο πολιτικό θρίλερ και με το άλλο στη συγκινητική ερωτική ιστορία. Το τρομακτικό σύστημα παρακολούθησης αποκαλύπτεται με λεπτομέρειες που σοκάρουν και βασίζονται στην έρευνα του ίδιου του σκηνοθέτη σε αρχεία, ντοκουμέντα και στην επαφή του με ιστορικούς και αυτόπτες μάρτυρες. Η ταινία προκάλεσε αίσθηση όπου κι αν προβλήθηκε και απέσπασε σημαντικές διακρίσεις. Δυνατές ερμηνείες, συναίσθημα, μουσική από τον βραβευμένο με Όσκαρ Γκάμπριελ Γιάρεντ (Ο Άγγλος Ασθενής)... και το πιο "σατανικό" σύστημα κατασκοπείας που στήθηκε ποτέ!


Σκηνοθεσία: Florian Henckel von Donnersmarck
Σενάριο: Florian Henckel von Donnersmarck
Μουσική: Stéphane Moucha, Gabriel Yared
Φωτογραφία: Hagen Bogdanski
Μοντάζ: Patricia Rommel
Παραγωγή: Γερμανία, 2006
Διάρκεια: 137’

Ερμηνείες:
Martina Gedeck ... Christa-Maria Sieland
Ulrich Mühe ... Hauptmann Gerd Wiesler
Sebastian Koch ... Georg Dreyman
Ulrich Tukur ... Αντισυνταγματάρχης Anton Grubitz
Thomas Thieme ... Υπουργός Bruno Hempf
Hans-Uwe Bauer ... Paul Hauser
Volkmar Kleinert ... Albert Jerska
Matthias Brenner ... Karl Wallner
Charly Hübner ... Udo
Herbert Knaup ... Gregor Hessenstein
Bastian Trost ... Häftling 227
Marie Gruber ... Κυρία Meineke
Volker Michalowski ... Γραφολόγος (ως Zack Volker Michalowski)
Werner Daehn ... Einsatzleiter με στολή
Martin Brambach ... Einsatzleiter Meyer
Hubertus Hartmann ... Egon Schwalber
Thomas Arnold ... Nowack
Hinnerk Schönemann ... Υπολοχαγός Axel Stigler
Paul Faßnacht ... Θείος Frank Hauser (ως Paul Fassnacht)

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ αφιέρωσε σχεδόν 4 χρόνια στη διεξαγωγή εντατικών ερευνών ενώ παράλληλα έγραφε το σενάριο, πριν να αρχίσει τα γυρίσματα της ταινίας στις 26 Οκτωβρίου 2004. Τα γυρίσματα της ταινίας ολοκληρώθηκαν 37 ημέρες μετά, στις 17 Δεκεμβρίου 2004. Πέρα από το διάβασμα ειδικευμένης στο αντικείμενο λογοτεχνίας, ο δημιουργός μίλησε ατέλειωτες ώρες με αυτόπτες μάρτυρες, πρώην υπαλλήλους της Στάζι και τα θύματά τους. Εξάλλου, στο πλευρό του είχε διακεκριμένους ειδικούς σε ιστορικά ζητήματα. Η ομάδα της ταινίας επίσης ονόμασε αρκετούς ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με το καθεστώς της Γερμανικής Δημοκρατίας (1949-1989), έτσι ώστε οι εμπειρίες τους να κάνουν την ταινία όσο πιο αυθεντική γινόταν.

Ο δημιουργός αναφέρει σχετικά: «Επισκέφτηκα πολλά μέρη όπου ακόμα μπορείς να αισθανθείς το πνεύμα του παρελθόντος... Υπάρχουν μέρη που είναι σε θέση να αποθηκεύσουν συναισθήματα πολύ καλά, και αυτές οι επισκέψεις μου έδωσαν περισσότερα από αυτά που μου έδωσαν όλα αυτά τα βιβλία που προφανώς είδα κατά τη διάρκεια των χρόνων της προετοιμασίας και τα ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα. Αυτό που έπαιξε όμως καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της θέσης μου ήταν οι συζητήσεις με τους αυτόπτες μάρτυρες από τους Συνταγματάρχες της Στάζι ως τις ιερόδουλες της Στάζι και τους ανθρώπους που πέρασαν 2 χρόνια στα κέντρα κράτησης της Στάζι. Προσπάθησα να συγκεντρώσω όσες περισσότερες `οπτικές γωνίες` γινόταν και γι `αυτό άκουσα πολλές αντιφατικές ιστορίες- στο τέλος όμως είχα την αίσθηση ότι είχα σχηματίσει μία οριστική και συγκεκριμένη εποχή για την εποχή και τα προβλήματά της.»

Τι είναι όμως αυτό που οδήγησε τον σκηνοθέτη σε αυτή τη θεματολογία; Ο ίδιος εξομολογείται: «Καθώς περνούσαν τα χρόνια υπήρχαν δύο πράγματα που με οδηγούσαν προς αυτήν την ταινία. Το πρώτο ήταν οι πολλές επισκέψεις μου στο ανατολικό Βερολίνο σαν παιδί, που σε μεγάλο βαθμό με διαμόρφωσαν. Σαν παιδί οχτώ, εννέα, ή δέκα χρονών το έβρισκα πολύ ενδιαφέρον να αισθάνομαι τον φόβο των ενηλίκων. Και φοβόντουσαν πραγματικά: οι γονείς μου, μόλις πέρασαν τα σύνορα (γεννήθηκαν και οι δύο στην ανατολική Γερμανία και για αυτόν τον λόγο ίσως να τους είχαν συνεχώς κάτω από μεγαλύτερο έλεγχο) και οι φίλοι μας από την ανατολική Γερμανία, όταν άλλοι άνθρωποι τους έβλεπαν να μιλούν με μας, από τη δυτική. Τα παιδιά έχουν αλάνθαστες κεραίες που συλλαμβάνουν συναισθήματα... Νομίζω ότι χωρίς αυτές τις εμπειρίες θα είχα πρόβλημα στην απόδοση του συγκεκριμένου θέματος.

Και, ύστερα, υπάρχει αυτή η εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ: κοντινό πλάνο ενός ανθρώπου καθισμένου σε ένα ψυχρό δωμάτιο, να φοράει στα αυτιά του ακουστικά και να ακούει σχεδόν υπερφυσικά υπέροχη μουσική, χωρίς όμως να θέλει να την ακούσει. Αυτός ο άντρας με κυνηγούσε στα όνειρά μου για να καταλήξει τελικά να πάρει τη μορφή του αρχηγού Γκερντ Βίσλερ.»

Οι αυθεντικές τοποθεσίες είναι καθοριστικής σημασίας για ένα ιστορικό θέμα. Ανάμεσα στα μέρη που επιλέχθηκαν για την κινηματογράφηση ήταν και τα πρώην αρχηγεία της Στάζι, στη Νορμανεστράσε- μία τρομερή διεύθυνση κατά τη διάρκεια του καθεστώτος. Σήμερα, υπάρχει εκεί ένα μνημείο. Εκεί είναι που γυρίστηκαν οι σκηνές με τον Ουλρίχ Τουκούρ στον ρόλο του Αντισυνταγματάρχη Άντον Γκρούμπιτζ. Το γραφείο του ήταν ακριβώς δίπλα σε εκείνο του αφεντικού της Στάζι, Μίλκε. Η πατίνα είχε μάλιστα διατηρηθεί για να θυμίζει εκείνες τις ημέρες. Με τη χαρακτηριστική τους ξύλινη επένδυση, αυτά τα γραφεία έχουν μία μοναδική "γοητεία" και παραπέμπουν ξεκάθαρα σε συγκεκριμένο χρόνο και συγκεκριμένο στιλ...

Αν και η ταινία αναφέρεται σε γεγονότα που έχουν συμβεί μόνο 15 χρόνια πριν, πολλά έχουν αλλάξει από τότε. «Τελικά, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά, όσον αφορά το κόστος, αν κάνεις γυρίσματα στο Βερολίνο του 1930 ή στο Βερολίνο του 1984», λέει ο παραγωγός Μαξ Βίντεμαν. Για να ανασυστήσουν την ατμόσφαιρα του 1984 χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια στο σκηνικό και στα ντεκόρ. Ιδιαιτέρως κοπιαστικό ήταν να προσπαθείς να ζωγραφίζεις πάνω στα γκράφιτι, που σήμερα συναντούμε παντού, στις περισσότερες επιφάνειες.

Η παραγωγή ήταν επίσης η πρώτη και είναι, μέχρι σήμερα, που πήρε άδεια να γυρίσει στα ίδια τα πρώην αρχηγεία της Στάζι, όπου και βρίσκονται τα αρχεία της, με την απευθείας γνωμοδότηση του επίσημου υπεύθυνου φορέα για τη φύλαξή τους. Είναι λοιπόν φυσικό οι σκηνές που είναι γυρισμένες ανάμεσα στο γιγαντιαίο μηχανικό σύστημα αρχειοθέτησης να δίνουν στον θεατή την πλήρη αίσθηση του αυτόπτη μάρτυρα. Το αρχείο αυτό ανασυγκροτήθηκε και ψηφιοποιήθηκε αμέσως μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων. Τα στοιχεία έχουν διατηρηθεί, αλλά η τοποθεσία των αρχείων και τα έγγραφα δεν υπάρχουν πια στη μορφή που παρουσιάστηκαν στην ταινία.

Οι τεχνικές προδιαγραφές επίσης συνηγορούν στα υψηλά ποιοτικά στάνταρντ της παραγωγής: οι παραγωγοί θαύμαζαν ήδη τη δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας Χάγκεν Μπογκντάνσκι ("No Place to Go") από τη συνεργασία τους στην ταινία "The Templar". Στην Γκαμπριέλ Μπίντερ ανατέθηκαν τα κουστούμια ("Doubting Tomas") ενώ η Πατρίτσια Ρόμελ ("Nowhere in Africa", "Beyond Silence") επιφορτίστηκε με το μοντάζ.

Χρειάστηκε όμως πολλή δουλειά και αρκετή τύχη, για να πείσεις ένα βραβευμένο με Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα συνθέτη να σου γράψει τη μουσική της ταινίας. Είναι ασυνήθιστο για μια γερμανική ταινία να ψάχνει καινούριους δρόμους για τη μουσική της και μάλιστα, διεθνών προσανατολισμών: «Είμαστε πεπεισμένοι ότι η ταινία δικαιολογούσε αυτήν την επιλογή και ότι μπορούσε να χαρακτηρίζεται από τέτοιου είδους και ύφους μουσικό θέμα», αναφέρεται από τους συντελεστές. Ο Γκάμπριελ Γιάρεντ (Όσκαρ & Χρυση Σφαίρα για τη μουσική της ταινίας "The English Patient" / υποψηφιότητα για Όσκαρ για τις ταινίες "Cold Mountain" and "The Talented Mr. Ripley"), πήρε στα χέρια του μια μετάφραση του σεναρίου σε πολύ αρχικό στάδιο και το όλο εγχείρημα του παρουσιάστηκε σε πολλές συζητήσεις στο Παρίσι και το Λονδίνο. Η κλίμακα της ταινίας ήταν σίγουρα έξω από τα συνήθη standard του διακεκριμένου αυτού δημιουργού, που συχνά γράφει τη μουσική σε ταινίες με budget εκατοντάδων εκατομμυρίων. Ωστόσο, ο Γιάρεντ θαύμασε την αφοσίωση του σκηνοθέτη και συμφώνησε να συμμετάσχει στην ταινία, βάσει του σεναρίου, που τον είχε κερδίσει.

Με έναν συνθέτη που ζει και δουλεύει σε Λονδίνο και Παρίσι, έναν σκηνοθέτη και μία ομάδα τοποθετημένη στο Βερολίνο και το εργαστήριο της ταινίας στο Μόναχο, έπρεπε ακόμα να τιθασευτούν πολλές δυσκολίες συνδεδεμένες με την απόσταση. Το κομμάτι του post-production ? η ταινία είναι 137 λεπτά- κράτησε σχεδόν ένα χρόνο.

Όσο για την αισθητική ματιά της ταινίας; Ο σκηνοθέτης ανακαλεί: «Είχαμε μία πολύ συγκεκριμένη εικόνα για τα χρώματα που θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε. Προσπαθήσαμε να ενισχύσουμε τις τάσεις που κυριαρχούσαν την εποχή του καθεστώτος μέσω της αφαίρεσης. Αφού υπήρχε περισσότερο πράσινο από μπλε εκείνη την εποχή, αποφασίσαμε να παραλείψουμε τελείως το μπλε. Υπήρχε επίσης περισσότερο πορτοκαλί από κόκκινο, οπότε βγάλαμε τελείως το κόκκινο. Η "κενότητα" είναι από μόνη της μία αισθητικά ουδέτερη πρόταση. Εξαιτίας του χαμηλού προϋπολογισμού της ταινίας, δεν μπορούσαμε να κατασκευάσουμε πολλά σκηνικά. Έτσι, όταν δεν είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε αυθεντική ομορφιά, βασιζόμασταν στην αφαίρεση ώστε να κρατήσουμε την αισθητική ποιότητα σε υψηλό επίπεδο. Για μένα, τα σκηνικά πρέπει να αποτελούν το ιδανικό φόντο πάνω στο οποίο εκδηλώνονται τα συναισθήματα των ηθοποιών, τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο. Ευτυχώς η ομάδα μου συμφώνησε και κινηθήκαμε από την αρχή στις ίδιες κατευθύνσεις...»
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 1:22 AM | 0 comments
Saturday, October 13, 2007
Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007, Θέατρο Απόλλων, 9:00 μ.μ.

Ο «Ανεμος χορεύει το κριθάρι» είναι μια ιστορία, που μπλέκει το πολιτικό και το εθνικό στοιχείο με το προσωπικό, καθώς οι ήρωες είναι δύο αδέλφια, τα οποία είναι από τους επικεφαλής της ιρλανδικής επανάστασης. Ο Ντέμιαν, που έχει σπουδάσει γιατρός, ετοιμάζεται να εγκατασταθεί στο Λονδίνο για να δουλέψει σε νοσοκομείο.

Ομως, η βία των βρετανικών δυνάμεων κατοχής τον κάνει να αναθεωρήσει και να αποφασίσει να μείνει και να πολεμήσει για την ανεξαρτησία μαζί με τον αδελφό του, τον συνειδητοποιημένο αγωνιστή Τέντι. Ο αγώνας των αδελφών θα φέρει αποτέλεσμα και ο Γουίνστον Τσόρτσιλ θα φτάσει στο σημείο να διαπραγματευθεί με τον ηγέτη των Ιρλανδών Μάικλ Κόλινς. Ομως πόσο ικανοποιητική θα είναι η συμφωνία που προσφέρει μερική αυτονομία;

Εκείνο το σημείο θα πυροδοτήσει νέες αντιθέσεις και έναν εμφύλιο πόλεμο και θα επηρεάσει και τη σχέση των δύο αδελφών, οι οποίοι από σύντροφοι θα γίνουν εχθροί και αντίπαλοι. Ολόκληρη η κινηματογραφική καριέρα του Λόουτς στρέφεται σχεδόν αποκλειστικά γύρω από πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Το ίδιο κάνει και στο «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» με ιδιαίτερη προσοχή στην κινηματογράφηση και την ανασύσταση της εποχής. Στις ταινίες του Λόουτς συνήθως προσέχει κανείς μόνο το ιδεολογικό μέρος, όμως με αυτή τη δουλειά, ένα σενάριο που διαδραματίζεται στη δεκαετία του '20, ο Λόουτς δείχνει ότι ξέρει να στήσει καλά και μια ταινία σε περιβάλλον διαφορετικής εποχής, με ένα εξαιρετικό δίδυμο πρωταγωνιστών (Κίλιαν Μέρφι, Πάντραϊκ Ντελάνεϊ).

Σκηνοθεσία: Ken Loach
Σενάριο: Paul Laverty
Μουσική: George Fenton
Φωτογραφία: Barry Ackroyd
Μοντάζ: Jonathan Morris
Παραγωγή: Γερμανία/ Ιταλία / Ισπανία/ Γαλλία / Ιρλανδία / ΗΒ, 2006
Διάρκεια: 127’

Ερμηνείες:
Cillian Murphy .... Damien
Padraic Delaney .... Teddy
Liam Cunningham .... Dan
Gerard Kearney .... Donnacha
William Ruane .... Gogan
Kieran Aherne .... Sweeney
Roger Allam .... Sir John Hamilton
Laurence Barry .... Micheail
Sabrina Barry .... Julia
Frank Bourke .... Leo
Antony Byrne .... Ανακριτής
Tom Charnock .... Λοχίας στο χωριατόσπιτο
John Crean .... Chris
Máirtín de Cógáin .... Sean
Keith Dunphy .... Terence
Orla Fitzgerald .... Sinead
Kiernan Hegarty .... Francis
Myles Horgan .... Rory


Τυφώνας είναι η Ιστορία και στάχυ το άτομο
O πιο εύκολος και «πολιτικά ορθός» τρόπος να πεις πόσο καθαρός είναι ο «Ανεμος που χορεύει το κριθάρι» θα έμενε στην παράθεση υπερθετικών για τη φωτογραφία του Μπάρι Ακρόιντ, για το στιβαρό σενάριο του Πολ Λάβερτι, για την ερμηνεία του Κίλιαν Μέρφι και πάνω απ' όλα για τη σκηνοθεσία του Κεν Λόουτς, που ξανάφερε στο προσκήνιο το πολιτικό σινεμά και κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες τον περασμένο Μάιο. Ομως, σπάνια συναντάμε σε ένα ιστορικό δράμα εποχής (θεματικά παρόμοιο με το «Μάικλ Κόλινς» του Νιλ Τζόρνταν) ρεαλισμό τόσο γυμνό από μελοδραματικές και δημαγωγικές φιοριτούρες, τόσο πυκνό σε πολιτική σκέψη, τόσο πλούσιο σε αυθεντικά συναισθήματα.

Ο Αγγλος Λόουτς «αλλάζει» πλευρά γυρίζοντας στο χθες για να δει χωρίς προκατάληψη το σήμερα. Επιστρέφει στην ωμή βία του βρετανικού στρατού κατοχής στην Ιρλανδία, στο αντάρτικο των Ιρλανδών για εθνική ανεξαρτησία, στη συνθηκολόγηση του Δεκέμβρη του 1921 που σήμανε την ίδρυση του κράτους της Ιρλανδίας και στον εμφύλιο που ακολούθησε. Ο Λόουτς πράττει το αυτονόητο: δεν δικάζει την Ιστορία, κατά τη γενικευμένη τάση που προσφάτως παρουσιάστηκε στη Δύση. Ξαναδιαβάζει, απλώς, με ιδιαίτερη προσοχή ένα μικρό κεφάλαιο από τη σύγχρονη ιστορία της Ιρλανδίας (όπως έκανε με τον Ισπανικό Εμφύλιο και την ουτοπία της Αριστεράς στο «Γη και ελευθερία» το 1995) μιλώντας για τη βία που γεννάει βία και για το άτομο (την ηθική στάση και την πολιτική πράξη του) που στέκει σαν στάχυ μπροστά στους τυφώνες της κάθε εποχής. Στο περιθώριο όλων αυτών θα μπορούσε να ειπωθεί πως ο «Ανεμος χορεύει το κριθάρι» κρύβει και έναν υπαινιγμό για τον σημερινό αμερικανο-βρετανικό πόλεμο στο Ιράκ και την ανεξέλεγκτη βία που πυροδότησε.
Δημήτρης Μπούρας
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 1:43 AM | 0 comments