O Άτσιο (Έλιο Τζερμάνο) είναι ένας οξύθυμος, παθιασμένος νέος που μπλέκει σε καυγάδες με κάθε ευκαιρία. Ο αδελφός του ο Μανρίκο (Ρικάρντο Σκαρμάτσιο) είναι όμορφος, χαρισματικός και αγαπητός από όλους. Είναι δύο τελείως διαφορετικές προσωπικότητες. Ζουν στην πόλη Λατίνα, πενήντα χιλιόμετρα από τη Ρώμη, την ταραγμένη περίοδο του μολυβιού. Τα δύο αδέλφια, θα έρθουν αντιμέτωποι τόσο όσον αφορά τα πολιτικά τους φρονήματα όσο και για τις ερωτικές τους επιλογές. Ο ένας κομμουνιστής, ο άλλος φασίστας, θα αγαπήσουν την ίδια γυναίκα. Μήπως τελικά τους ενώνουν περισσότερα από όσα τους χωρίζουν; Ο 48χρονος ρωμαίος σκηνοθέτης προσπαθεί να μπλέξει την κομεντί με το πολιτικοποιημένο σινεμά των 1970 και όλα αυτά με την νοσταλγική υφή των 1960. Ο κεντρικός του ήρωας δεν είναι μία ξεκάθαρη προσωπικότητα, 
είναι περισσότερο αποτέλεσμα ελαφριάς συνείδησης και κακής οικογενειακής υποστήριξης. Από μικρός μπλέκεται με το φασιστικό κίνημα και γίνεται στρατιώτης ενός πράγματος που απλά τον στηρίζει ψυχολογικά. Μεγαλώνοντας και με την ίδια ελαφρά καρδία, θα γίνει οπαδός του κομουνισμού, πάλι επειδή θα νιώσει στήριγμα από εκεί. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μίας νεολαίας χαμαιλέοντα, που κινείται εκεί που πάει το ρεύμα και οι συγκυρίες. Αφοσιώνεται σε πράγματα που ωριμάζοντας θα συμπεριλάβει απλά στις αναμνήσεις της. Μία νεολαία που αποτυγχάνει να κινήσει τον κόσμο, απλά γιατί κανείς δεν κατάφερε να κινήσει το πνεύμα αυτής.
είναι περισσότερο αποτέλεσμα ελαφριάς συνείδησης και κακής οικογενειακής υποστήριξης. Από μικρός μπλέκεται με το φασιστικό κίνημα και γίνεται στρατιώτης ενός πράγματος που απλά τον στηρίζει ψυχολογικά. Μεγαλώνοντας και με την ίδια ελαφρά καρδία, θα γίνει οπαδός του κομουνισμού, πάλι επειδή θα νιώσει στήριγμα από εκεί. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μίας νεολαίας χαμαιλέοντα, που κινείται εκεί που πάει το ρεύμα και οι συγκυρίες. Αφοσιώνεται σε πράγματα που ωριμάζοντας θα συμπεριλάβει απλά στις αναμνήσεις της. Μία νεολαία που αποτυγχάνει να κινήσει τον κόσμο, απλά γιατί κανείς δεν κατάφερε να κινήσει το πνεύμα αυτής. 
Ο ήρωας θα λυτρωθεί και θα ωριμάσει μονάχα μετά από ένα οικογενειακό σοκ. Θα καταλάβει ότι είναι τα μικρά πράγματα που μας κάνουν να υποφέρουμε, οι μικρές ελλείψεις, όχι εκείνα που υπόσχονται κοσμοϊστορικές ανατροπές. Ο Luchetti έχει αυτό το ψύχραιμο μάτι να κρατάει τις ίσες αποστάσεις ανάμεσα στην πολιτική και στην ζωή. Μοιάζει να ξέρει ότι μία επανάσταση για τον λαό, θα γίνει μονάχα από τον απλό λαό και όχι από τους ένθερμους «σωτήρες».Σκηνοθεσία: Daniele Luchetti
Σενάριο: Antonio Pennacchi, Daniele Luchetti, Sandro Petraglia, Stefano Rulli
Μοντάζ: Mirco Garrone
Φωτογραφία: Claudio Collepiccolo
Μουσική: Franco Piersanti
Παραγωγή: Ιταλία, Γαλλία, 2007
Διάρκεια: 100’
Ερμηνείες:
Riccardo Scamarcio ... Manrico Benassi
Angela Finocchiaro ... Amelia Benassi
Massimo Popolizio ... Ettore Benassi
Ascanio Celestini ... Πατέρας Cavalli
Diane Fleri ... Francesca
Alba Rohrwacher ... Violetta Benassi
Vittorio Emanuele Propizio ... Accio έφηβος
Claudio Botosso ... Καιθ. Montagna
Antonino Bruschetta ... Γραμματέας Bombacci (ως Ninni Bruschetta)
Anna Bonaiuto ... Bella Nastri
Luca Zingaretti ... Mario Nastri
Pasquale Sammarco ... Πατέρας Tosi
Lorenzo Pagani ... Bertini
Matteo Sacchi ... Παιδί Biliardino
Gianluca Viola ... Aνιψιός Bombacci
Vincenzo Santillo ... Piermario
Alessandro Vicca ... Lupo
Daniela Novelli ... Μητέρα της Francesca
Joseph Rocchia ... Πατέρας της Francesca
Angelo Tomassetta ... Ιδιοκτήτης εργοστασίου
Λίγα λόγια από τον Ντανιέλε Λουκέτι
Όταν διάβασα το βιβλίο του Πενακί “Il Fasciocomunista”, συνειδητοποίησα ότι η ιστορία των δύο αδελφών, ήταν στην πραγματικότητα η ιστορία της Ιταλίας. Έξυπνοι νέοι που όμως πήραν το λάθος δρόμο, που υπάκουαν σε επιφανειακές διαταγές ενώ στην πραγματικότητα αυτό που ήθελαν ήταν ένας φίλος, ένας άνθρωπος να τους καταλάβει και να τους ακούσει. Ήταν αυτή η ανθρώπινη πλευρά του βιβλίου, και όχι το κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο που με έκανε να αγαπήσω την ιστορία και να σκεφτώ να τη μεταφέρω στο σινεμά. Το “Ο αδελφός μου είναι Μοναχοπαίδι” δεν είναι μια πολιτική ταινία. Είναι μια ταινία για ανθρώπους με βαθιά πολιτική συνείδηση που αγαπούν, υποφέρουν και γελάνε..
Όταν διάβασα το βιβλίο του Πενακί “Il Fasciocomunista”, συνειδητοποίησα ότι η ιστορία των δύο αδελφών, ήταν στην πραγματικότητα η ιστορία της Ιταλίας. Έξυπνοι νέοι που όμως πήραν το λάθος δρόμο, που υπάκουαν σε επιφανειακές διαταγές ενώ στην πραγματικότητα αυτό που ήθελαν ήταν ένας φίλος, ένας άνθρωπος να τους καταλάβει και να τους ακούσει. Ήταν αυτή η ανθρώπινη πλευρά του βιβλίου, και όχι το κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο που με έκανε να αγαπήσω την ιστορία και να σκεφτώ να τη μεταφέρω στο σινεμά. Το “Ο αδελφός μου είναι Μοναχοπαίδι” δεν είναι μια πολιτική ταινία. Είναι μια ταινία για ανθρώπους με βαθιά πολιτική συνείδηση που αγαπούν, υποφέρουν και γελάνε..Λίγα λόγια για τον Ντανιέλε Λουκέτι
Σκηνοθέτης και συν σεναριογράφος του “Ο Αδελφός μου είναι Μοναχοπαίδι” έχει κάνει τις εξής ταινίες: “Domani Accadra” (1988), “La Settimana della Sfinge” (1990), “Il Portaborse” (1991), “Arriva la bufera” (1993), “Lunico paese al mondo” (1994 δίπλα στους Νάνι Μορέτι, Στέφανο Ρούλι, Σάντρο Πετράλια κ.α), “La Scuola” (1995), “I piccoli maestri” (1998) και “Dillo con parole mie” (2003).
Κριτική Σύνοψη
Η ταινία είναι ένα ευχάριστο κράμα από πολλά αγαπημένα θέματα που προέρχονται από τους βόρειους γείτονες μας. Όσο όμως και το αποτέλεσμα να είναι ευχάριστο και διδακτικό, δεν έχει την έγκυρη υποστήριξη ενός σκηνοθέτη που θα μπορέσει να δέσει όλα αυτά τα στοιχεία και να ολοκληρώσει τις προθέσεις του. Μπορεί κατά την θέαση να μην βαρεθεί κανένας θεατής, όταν όμως τελειώνει αφήνει μία αίσθηση μισοτελειωμένου και ασύνδετου. Μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας της ταινίας κρατάει ο νεαρός ηθοποιός Elio Germano. Είναι ο ιδανικός ψύχραιμος Begnini και πάνω του θα μπορούσε να χτιστεί μια πιο δυναμική σάτιρα, αφού το πολιτικοποιημένο κλίμα την επέτρεπε. Κατά βάθος, είναι μία όμορφη αλλά ανώριμη ταινία που θα σε κερδίσει και για τις δύο της αυτές ιδιότητες, αλλά θα σε χάσει όταν προσπαθήσεις να την ανακαλέσεις στην μνήμη σου.
