Στο δεύτερο μέρος του πολιτικού στοχασμού «Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο», ο Chris Marker ολοκληρώνει την πεσιμιστική προβληματική του καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι τα χέρια της επανάστασης είναι στις μέρες μας «κομμένα». Ερευνά το «πείραμα Αλιέντε» και τις επιπτώσεις που είχε στην επιτυχία του οράματος της Ενωμένης Αριστεράς στη Γαλλία, καθώς επίσης και την αδυναμία φιλελευθεροποίησης των σοσιαλιστικών κρατών γιατί (κατά την υποκειμενική γνώμη του πάντα) η λεγόμενη «σταλινική παρέκκλιση» δεν ήταν καθόλου παρέκκλιση, αλλά λογική συνέπεια μιας αυταρχικής κρατικής εξουσίας.

Το πιο ενδιαφέρον όμως σημείο της προβληματικής του Marker, είναι εκείνο που αφορά τον άξονα: τέχνη—κινηματογράφος—αναπαράσταση—Ιστορία. «Ποτέ δεν ξέρεις τι κινηματογραφείς» θ’ ακουστεί σε μια σκηνή της ταινίας από τον σχολιαστή. «Αυτός ο άψογος ιππέας, που κινηματογραφήθηκε στους Ολυμπιακούς, ήταν ύστερα από χρόνια ο στρατηγός Μεντόζα, κυριότερος συνεργάτης του πραξικοπήματος του Πινοσέτ. Αυτός ο Κορεάτης βασανιστής ήταν ο μάγειρας της νοτιοκορεάτικης ολυμπιακής ομάδας.» Οι εικόνες των Ολυμπιακών αγώνων δείχνουν ειρηνικά συνθήματα, όμως ελάχιστες μέρες νωρίτερα 200 φοιτητές σκοτώθηκαν με τον πιο βάναυσο τρόπο από την μεξικανική αστυνομία. Εκπληκτικά πλάνα της ταινίας περιλαμβάνουν την κινεζική χορογραφία που καταγγέλει την αποτυχία της Πολιτιστικής Επανάστασης, τα ντοκουμέντα της δράσης της «Ομάδας των 4» και οι σκηνές της κηδείας του αυτοπυρποληθέντος στην Πράγα.

Η ταινία κλείνει με μια καταγγελία των πολεμικών εξοπλισμών, που ουσιαστικά διατηρούν την υφήλιο σε ένα διαρκή μη κηρυγμένο επίσημα πόλεμο. Το προτσές της επανάστασης έχει παντού ευνουχιστεί, όμως η ελπίδα δεν έχει χαθεί ολότελα. Μένει στις μάζες να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους και να γίνουν οι πραγματικοί δημιουργοί της Ιστορίας.
Το Βάθος του ουρανού είναι κόκκινο και Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε, είναι το πιο σημαντικό πολιτικό και κινηματογραφικό ντοκουμέντο του γαλλικού σινεμά. Μια ταινία-μνήμη πάνω στην πρόσφατη πολιτική ιστορία αλλά και ένας επιτάφιος του αγωνιστικού κινηματογράφου που άνθισε μετά το ‘68 σε Ευρώπη και Αμερική, για να βρει στο πρόσωπο του Μαρκέρ την ύστατη μεγάλη στιγμή του.


Σκηνοθεσία: Chris Marker
Σενάριο: Chris Marker
Μουσική: Luciano Berio
Φωτογραφία: Pierre-William Glenn, Willy Kurant
Μοντάζ: Chris Marker
Παραγωγή: Γαλλία, 1977
Διάρκεια: 121’


Εμφανίζονται:
Jim Broadbent .... Ομιλητής (φωνή)
Cyril Cusack .... Ομιλητής (φωνή)
Laurence Guvillier .... Αφήγηση (φωνή)
Davos Hanich .... Αφήγηση(φωνή)
François Maspero .... Αφήγηση (φωνή)
Yves Montand .... Αφήγηση (φωνή)
François Périer .... Αφήγηση (φωνή)
Sandra Scarnati .... Αφήγηση (φωνή)
Jorge Semprún .... Αφήγηση(φωνή)
Simone Signoret .... Αφήγηση (φωνή)


Το 1968 ο Κρις Μαρκέρ ήταν ήδη 47 ετών. Θεωρούμενος, ως η μεγαλύτερη φυσιογνωμία του αγωνιστικού κινηματογράφου στη Γαλλία, το 1977 επιχειρεί, με την ταινία του «Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο», να κάνει έναν κριτικό απολογισμό των γεγονότων του Μάη και όσων τον γέννησαν. Ο τίτλος της ταινίας είναι ελπιδοφόρος, αφού στο βάθος, μέσα από τη χαραμάδα της ήττας βλέπει το βάθος του ουρανού να κοκκινίζει. Ο απολογισμός του είναι μάλλον αρνητικός, καθώς κοιτάζει την αγαπημένη του εξέγερση να υποχωρεί μαζί με τις ψευδαισθήσεις που άφησε πίσω του ο Μάης, τα επαναστατικά κινήματα στη Λατινική Αμερική, η Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα, η βαρβαρότητα του υπαρκτού «σοσιαλισμού». Η απογοήτευση του Μαρκέρ είναι εμφανής ακόμη κι από τους τίτλους που έχει δώσει στα δύο μέρη στα οποία χωρίζει την ταινία του: «Τα εύθραυστα χέρια» και «Τα κομμένα χέρια», εννοώντας τα χέρια της Επανάστασης.