VARIETY του Los Angeles
Νοσταλγική ανάμνηση που ασχολείται με μια περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, τότε που η στρατιωτική χούντα ανάγκασε πολλούς διανοουμένους και αριστερούς να εξοριστούν, το «Lilly’s Story» είναι μια παλινδρομική αλλά βαθειά αισθαντική υπόμνηση για το πώς είχαν τότε τα πράγματα. Με κεντρικό θέμα την ετοιμασία μιας ταινίας που δεν έγινε ποτέ και την εξερεύνηση των προσωπικών αναμνήσεων του σεναριογράφου-σκηνοθέτη Ροβήρου Μανθούλη, το καλοφτιαγμένο κι ευχάριστο αυτό φιλμ θα προκαλέσει το έντονο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα, των απανταχού Ελλήνων. To «Lilly’s Story» καλύπτει πολύ έδαφος με άνετο τρόπο, αν και το ευρύτερο διεθνές κοινό ενδιαφέρεται για πιο επείγοντα θέματα. Η υψηλού επιπέδου φωτογραφία του Νίκου Καβουκίδη χρησιμοποιεί τοπία από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Ένα απόσπασμα από την ταινία του Κώστα Γαβρά «Οι δολοφόνοι του Βαγκόν-Λι» αποτελεί τον φόρο τιμής της σημερινής ταινίας στους εξόριστους κινηματογραφιστές της παλαιότερης εκείνης δύσκολης εποχής.

ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Η ταινία του Ροβήρου Μανθούλη «Lilly’s Story» βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά και διηγούμενη την ιστορία μιας ταινίας που δεν γυρίστηκε ποτέ, διασχίζει το σώμα της ελληνικής ιστορίας σ’ ένα δύσκολο σημείο του. Το «Lilly’s Story» έχει ένα καταρχήν γοητευτικό πλεονέκτημα, δεν είναι μόνο μια ιστορία. Παράλληλα με την ιστορία της Λίλης υπάρχουν και άλλες ιστορίες με ειδικά κέντρα βάρους. Η ερωτική σχέση του αφηγητή με τη Μαρίνα δίνει αφορμή στον Μανθούλη να μιλήσει για τη γυναίκα και τον έρωτα σε ασφυκτικές συνθήκες (και να γυρίσει μερικές έξοχες ερωτικές σκηνές). Η τηλεόραση, ως ένα υπνωτικό στοιχείο με διαρκή χιόνια, είναι επίσης μέρος του σκηνικού και εξαιτίας της γίνονται όλες οι εξομολογήσεις. Πάνω απ’ όλα όμως είναι η μοίρα και η πορεία των Ελλήνων της διασποράς και της «εμιγκράτσιας» σε όλο τον κόσμο, που διωγμένοι, κυνηγημένοι, απάτριδες, δεν έχουν ξεχάσει τον τόπο τους και προσπαθούν μέσα στη Βαβέλ της νέας τους ζωής, μέσα στην «ουδέτερη ζώνη» που είναι να βρουν τη δική τους εσπεράντο, τους δικούς τους κώδικες, που θα τους επιτρέψουν να συνεχίσουν να υπάρχουν με αξιοπρέπεια και γνώση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στο «Lilly’s Story» μιλούνται τουλάχιστο επτά γλώσες!

Τάσος Ρέτζιος

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Συνολικά, πρόκειται για μια ταινία που σε αγγίζει με την ειλικρίνεια και τη ζεστασιά της, την αίσθηση της νοσταλγίας για τη «χαμένη» πατρίδα, αλλά και το χιούμορ που δίνει μια ανάσα στο δράμα των εξόριστων πρωταγωνιστών της. Από τις πιο συγκινητικές, μαζί και χιουμοριστικές, σκηνές είναι εκείνη με τους δυο φίλους του νεκρού ακαδημαϊκού που προσπαθούν να «σμίξουν» την τέφρα του φίλου τους μ’ εκείνη της συζύγου και να ακολουθήσουν τις οδηγίες της ταφής, χωρίς να ξεχνάμε τη σκηνή με τον τυφλό μουσικό που βρίσκει το δρόμο του σε σκοτεινά, επικίνδυνα μονοπάτια.

Νίνος Μικελίδης

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Αυτές τις μέρες παίζεται η τελευταία ταινία του Ροβήρου Μανθούλη, «Lilly’s Story». Είναι η ιστορία της Ελλάδας από την ναζιστική κατοχή μέχρι τις μέρες της χούντας. Η οπτική γωνία δεν είναι αυτή του ουδέτερου ακαδημαϊκού που γράφει Ιστορία μελετώντας πηγές και ντοκουμέντα, αλλά το βίωμα των ανθρώπων που έζησαν και έγραψαν Ιστορία με το αίμα τους. Και γι’ αυτούς μιλάει ο Μανθούλης από την πλευρά της μικροϊστορίας και στηρίζει την ταινία του σε μια πρωτότυπη ιδέα. Είναι η ιστορία μιας ταινίας που δεν μπόρεσε να γίνει ποτέ ταινία. Μ’ αφορμή αυτό, ο θεατής βλέπει το ανεπεξέργαστο υλικό. Δηλαδή τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα που δεν μπόρεσαν να επεξεργαστούν και να γίνουν σενάριο και ταινία. Για μένα το αποτέλεσμα είναι εξαίρετο και νομίζω πως ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος πλουτίστηκε με μια ακόμη ταινία σ’ αντιδιαστολή της χολιγουντιανής εμπορικής αφήγησης που έδωσε το μοντέλο της στα video games και στα σίριαλ και που διαμόρφωσαν ένα κοινό που βλέπει ταινίες σαν να βλέπει μπάλα. Για μια μερίδα της εγχώριας κριτικής ήταν σαφές ότι ο Μανθούλης είχε βάλει πολύ ψηλά τον πήχη. Ό,τι βγαίνει έξω από τις στερεότυπες συνταγές τους είναι λάθος... Μήπως πια μια μερίδα των κριτικών μας έχουν γίνει εμπορικοί αντιπρόσωποι του Χόλιγουντ; Η ταινία του Μανθούλη είναι και βλάσφημη... Έχουμε μια πολιτεία να τιμάει με μετάλλιο τους χουντικούς σφαγείς του Πολυτεχνείου. Τι να καταλάβουνε τώρα από Μανθούλη;

Περικλής Κοροβέσης

ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ
Επί τέλους μια ταινία ευρωπαϊκού επιπέδου, που αν και πολύ προσωπική, καταφέρνει με χιούμορ και ευαισθησία να συγκινεί και αυτό γιατί ο σκηνοθέτης της είναι άνθρωπος με τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Επιτέλους τέρμα με τα προσωπικά απωθημένα των Ελλήνων σκηνοθετών που δεν ενδιαφέρουν κανένα. Εδώ, το απωθημένο ενός σκηνοθέτη που προσπαθεί να κάνει μια ταινία στο Παρίσι, γίνεται η αφορμή να πιάσει ο σκηνοθέτης το νήμα που ενώνει τους Έλληνες από την εποχή του Εμφυλίου μέχρι και την χούντα. Το νήμα αυτό είναι το κεντρικό θέμα της ταινίας: «ο ουδέτερος τόπος», το No man's land των Ελλήνων που φύγανε απ' τον τόπο τους για διάφορες αιτίες και βρέθηκαν σ’ έναν άλλον –ουδέτερο– τόπο. Μέσα απ’ το χιούμορ, ο υποψιασμένος θεατής θα καταλάβει τη σκληρή πραγματικότητα που τους ανάγκασε να επιστρέψουν στην πατρίδα τους λαθραία, έστω και νεκροί. Πιστεύω ότι είναι καιρός όλοι οι Έλληνες σκηνοθέτες να πάψουν να μας ταλαιπωρούν με τις τηλεοπτικής αισθητικής ταινίες τους και να κάνουν ταινίες σαν το «Lilly’s Story». Η αισθητική της μου θύμισε Νάνι Μορέτι.

(Κριτική ανώνυμου θεατή στην ιστοσελίδα του περιοδικού,
ο οποίος βάζει 5 αστέρια στην ταινία)

ΤΑ ΝΕΑ
[Η κριτική συνοψίζεται στη φράση]: «Lilly’s Story: θέματα περασμένα ξεχασμένα για μας τους κριτικούς... Απορώ πώς ενθουσιάστηκε το ιταλικό κοινό στο Φεστιβάλ Βενετίας!»