|
0 comments
Στις 5 Μαϊου του 1981 ο Μπόμπι Σαντς, ένας Iρλανδός αγωνιστής του IRA πέθανε στις φυλακές του Λονγκ Κες στη Βόρεια Ιρλανδία μετά από απεργία πείνας 66 ημερών. Ηταν ο πρώτος από τα δέκα συνολικά μέλη του IRA που εκείνη τη χρονιά άφησαν την τελευταία τους πνοή μετά από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή υψίστης ασφαλείας με αίτημα να πάψουν να θεωρούνται «ποινικοί» εγκληματίες και «τρομοκράτες», αλλά πολιτικοί κρατούμενοι.
Steve Mc Queen πραγματεύεται αυτήν την απεργία πείνας που εκείνη τη χρονιά συντάραξε όχι μόνο την Ιρλανδία και την Βρετανία, αλλά όλο τον κόσμο. Ο αγώνας ώστε οι Iρλανδοί φυλακισμένοι αντιστασιακοί να θεωρούνται πολιτικοί κρατούμενοι ξεκίνησε το 1976. Ηδη από το 1975 η κυβέρνηση των Εργατικών είχε περάσει νόμο που τους χαρακτήριζε κοινούς εγκληματίες. Το 1976 ο Κίαραν Νιούτζεντ, ένα μέλος του IRA ξεκίνησε τη διαμαρτυρία της «κουβέρτας» αρνούμενος να φορέσει ρούχα και τον ακολούθησαν εκατοντάδες από το σύνολο το 3.000 πολιτικών κρατουμένων.
Οι εικόνες που θα δείτε στο Hunger, δεν είναι υπερβολή, είναι ρεαλιστική καταγραφή της πραγματικότητας. Και ο Steve Mc Queen την καταγράφει όχι με λόγια, αλλά με τη συνεχή εναλλαγή εικόνων: Εικόνες άκρατης κρατικής βίας, όταν οι φύλακες εξαναγκάζουν τους κρατούμενους να πλυθούν ή όταν πάνοπλοι ΜΑΤατζήδες εισβάλλουν στη φυλακή και εξαναγκάζουν στο βασανιστήριο της φυσούνας τους κρατούμενους που γυμνοί αντιστέκονται χτυπάνε, κλωτσάνε, φτύνουν τους βασανιστές. Εικόνες αντίστασης όταν οι κρατούμενοι αδειάζουν συντονισμένα τα ούρα τους στο διάδρομο, όταν στη διάρκεια της προσευχής βρίσκουν τη μοναδική ευκαιρία για να συζητήσουν ή όταν χρησιμοποιούν την ώρα του επισκεπτηρίου για να ανταλλάξουν μηνύματα χρησιμοποιώντας κάθε άνοιγμα του σώματός τους. Εικόνες καθημερινής ζωής, εικόνες ελπίδας μέσα σε μια κόλαση, που μοναδικό σάουντρακ (μουσική δεν υπάρχει) είναι η φωνή της τότε πρωθυπουργού της Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ να δηλώνει ότι δεν πρόκειται να υποκύψει στους «εκβιασμούς» των κρατουμένων.
Θέλω να δείξω πως ήταν να ζεις, να ακούς, να μυρίζεις και να αγγίζεις το «Κελί–Η» το 1981. Αυτό που θέλω να μεταδώσω (κοινωνήσω) είναι κάτι που δεν μπορείτε να βρείτε σε βιβλία ή αρχεία: το συνηθισμένο και το ασυνήθιστο του να ζεις σ’ αυτή τη φυλακή. Συγχρόνως, το έργο είναι και μια προσπάθεια να αποτυπωθεί με κάποιο τρόπο το τι είναι να πεθαίνει κανείς για ένα σκοπό.
υλακισμένων όσο και των φυλάκων τους. Στη διάρκεια του έργου πρέπει να δίνεται και χρόνος για περισυλλογή. Υπάρχει μια μακρά συζήτηση ανάμεσα στον Bobby Sands και ένα καθολικό παπά σχετικά με την απόφαση του Σαντς να προχωρήσει στην απεργία πείνας. Η ανταλλαγή επιχειρημάτων μετατρέπεται σε ένα φιλοσοφικό παιχνίδι σκακιού με μεγάλες προεκτάσεις. Πρέπει να συζητήσουν τη φύση της θυσίας. «Η ελευθερία είναι τα πάντα για μένα… το να δώσω τη ζωή μου δεν είναι μονάχα το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω, είναι και το μόνο σωστό». Στο τέλος μένουμε μόνοι με έναν άνδρα, που ζει τις τελευταίες του μέρες με τον πιο ακραίο τρόπο που θα μπορούσε –αλλά που βρίσκεται μια απόφαση μονάχα μακριά από το να αποφασίσει να παραδοθεί και να ζήσει. Η πιο απλή, αυτονόητη και φυσιολογική κίνηση μετατρέπεται σε οδύσσεια. |
0 comments