Tuesday, November 20, 2007
Τρίτη 20 Νοεμβρίου, Κινηματογράφος Απόλλων, 9:00 μ.μ.

Σύγχρονη Μαδρίτη. Τρεις γενιές γυναικών που ζουν στις εργατικές γειτονιές, μοιράζονται όνειρα, αναμνήσεις, φόβους και μέσα από την καθημερινή βιοπάλη βγαίνουν νικήτριες, χάρη στην τόλμη, στην καλοσύνη και στην ασύγκριτη ζωντάνια τους. Volver σημαίνει "επιστρέφω".

Αν παραβλέψουμε την κωμική πλευρά της ταινίας, θα λέγαμε πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια ηρωική, επική ιστορία ζωής που αντιπροσωπεύει τις γυναίκες της Μαδρίτης το δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα. Μεταναστεύοντας από την επαρχία La Mancha, στη Μαδρίτη, παλεύοντας ενάντια σε στοιχεία, άτυχες με τους άνδρες τις ζωής τους, έχοντας όμως, φαντασία, αφοσίωση, συντροφικότητα και πνευματικότητα, κατορθώνουν να επιβιώσουν, κρατώντας πάντα αλώβητη την αξιοπρέπειά τους. Στις ταινίες του Αλμοδοβάρ, οι γυναίκες αποτελούν σταθερή αξία και αντιμετωπίζονται από τη σκοπιά του σκηνοθέτη ως θεϊκές υπάρξεις. Οι ερμηνείες τους εμπνευσμένες και εκπληκτικές! Προκαλούν συγκίνηση μέσα από απίθανες καταστάσεις. Πάντα μέσα από το ιδιαίτερο σκηνοθετικό βλέμμα του Αλμοδοβάρ, οι θεατές συγκινούνται από τις τραγικές ιστορίες των ηρωίδων του: Η δυναμική Raimunda που τα μεγάλα και θλιμμένα μάτια της κρύβουν ένα μυστικό, η ευαίσθητη και γλυκιά αδελφή της Sole, η μυστήρια μητέρα τους Abuela, που "επιστρέφει" ως φάντασμα για να βοηθήσει τις κόρες της, η έφηβη κόρη της Raimunda, Paula, και η ιδιόρρυθμη καρκινοπαθής φίλη τους Agustina, που προσπαθεί να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης της μητέρας της. Ένα σενάριο ανατρεπτικό, που παρόλο που σε κάποιες στιγμές είναι κάπως βίαιο, δεν χάνει ποτέ το ανθρώπινο και κωμικοτραγικό στοιχείο.
Η "χημεία" της "συναισθηματικής" μουσικής του Alberto Iglesias με τις συγκινητικές εικόνες του Αλμοδοβάρ είναι πλέον σταθερή αξία...

Να μια ταινία που αξίζει να δει κάποιος και να έρθει πιο κοντά στις ζωές και στην σκέψη των γυναικών.

Σκηνοθεσία: Pedro Almodóvar
Σενάριο: Pedro Almodóvar
Μουσική: Alberto Iglesias
Φωτογραφία: José Luis Alcaine
Μοντάζ: José Salcedo
Παραγωγή: Ισπανία, 2006
Διάρκεια: 121’

Ερμηνείες:
Penélope Cruz ... Raimunda
Carmen Maura ... Irene
Lola Dueñas ... Sole
Blanca Portillo ... Agustina
Yohana Cobo ... Paula
Chus Lampreave ... Θεία Paula
Antonio de la Torre ... Paco
Carlos Blanco ... Emilio
María Isabel Díaz ... Regina (ως Isabel Díaz)
Neus Sanz ... Inés (ως Nieves Sanz Escobar)
Yolanda Ramos ... Παρουσιάστρια τηλεόρασης
Carlos García Cambero ... Carlos
Pepa Aniorte ... Γειτόνισσα
Elvira Cuadrupani ... Γειτόνισσα
María Alfonsa Rosso ... (as Alfonsa Rosso)
Fany de Castro ... Γειτόνισσα
Eli Iranzo ... Γειτόνισσα
Magdalena Brotto ... Γειτόνισσα
Isabel Ayúcar ... Γειτόνισσα
Concha Galán ... Γειτόνισσα
Marie Franç Torres ... Γειτόνισσα
Natalia Roig ... Γειτόνισσα

Volver - Pedro Almodovar
Καλωσήρθατε στον περίεργο κόσμο του Pedro Almodovar. Έναν κόσμο πολύχρωμο και κιτς, ρεαλιστικό και ταυτόχρονα σουρεαλιστικό, όπου το παράξενο παρουσιάζεται σαν κάτι απολύτως καθημερινό, και οι γυναίκες (ή έστω, αυτοί που είναι σε συνεργεία με την γυναικεία τους πλευρά) έχουν τον πρώτο λόγο. Ένα σύμπαν όπου οι πιο εξωγήινες καταστάσεις είναι αυτές που καταφέρουν να σε συγκινήσουν και να σου δώσουν το πιο ζεστό συναίσθημα ανθρωπιάς που έχεις δει σε ταινία.

Ο γοητευτικός αυτός κόσμος επεκτείνεται λίγο περισσότερο με το Volver που είναι ίσως η λιγότερο εκκεντρική δημιουργία του Almodovar, αφού η υπόθεση δεν περιλαμβάνει ούτε άντρες που αγαπάνε άλλους άντρες, ούτε άντρες που θέλουν να γίνουν γυναίκες... για την ακρίβεια, μόλις και μετά βίας περιέχει άντρες! Οι 5 βασικές πρωταγωνίστριες δεν είναι υστερικές που κουβαλάνε γκρίνια και μπελάδες μαζί τους, ούτε κλαίγονται όλη την ώρα για τα προβλήματα που τους προκαλούν τα "γουρούνια οι άντρες". Πρόκειται για γυναίκες καθημερινές και συνηθισμένες, που θα μπορούσαν να είναι η μητέρα, η αδερφή ή η κόρη του θεατή. Και είναι όλες τους τόσο, μα τόσο ξεχωριστές!

Ο Αlmodovar για άλλη μια φορά κόβει και ράβει, με το συναίσθημα, το κλάμα, το γέλιο και τη μελαγχολία να ξεχειλίζουν από κάθε σκηνή, και μάλιστα με πλάνα που σε οποιονδήποτε άλλο σκηνοθέτη θα έβγαιναν ψυχρότατα.

Το Volver είναι ένα ερωτικό γράμμα στην καθημερινή γυναίκα, που έχει βάλει τη ζωή της στην άκρη για τους άλλους, στην μητέρα που αγαπάει τα παιδιά της και πέρα από τον τάφο, στην κόρη που όλη η ζωή της είναι ένα πικρό μυστικό, στην φίλη που θα φροντίσει και αυτούς που δεν το έχουν ανάγκη. Ένα ανθρωπιστικό καλλιτέχνημα γεμάτο συμβολισμούς, που μπορεί να αφήσει μερικούς άντρες ψυχρούς απέναντι στις ομορφιές του, αλλά και πάλι καταφέρνει να δώσει το στίγμα του και να υμνήσει το θεσμό της μητρότητας και της οικογένειας...
(cinemascope.gr)
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 11:58 PM | 0 comments
Wednesday, November 14, 2007
Τετάρτη 14 Νοεμβρίου, Κινηματογράφος Απόλλων, 8:00 μ.μ.

Πρόγευση από Φεστιβάλ
Μια πρόγευση των εκδηλώσεων του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν στον Απόλλωνα οι σινεφίλ του Πύργου: Πρόκειται για το αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου «Ο Άνθρωπος με την Κινηματογραφική Μηχανή» σε σκηνοθεσία του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη Ντζίγκα Βέρτοφ, που θα παρουσιάσει ο ποιητής και δοκιμιογράφος Αντρέας Παγουλάτος. Η προβολή γίνεται στο πλαίσιο του προγράμματος «Ο κόσμος στην οθόνη – Πολλαπλές θεάσεις της σύγχρονης κοινωνίας μέσα από τον κινηματογράφο» και την οργανώνει το Νεανικό Πλάνο σε συνεργασία με τις Κινηματογραφικές Βραδιές (ΕΛΜΕ & Σύλλογος Δασκάλων Πύργου).

Η ταινία αποτελεί ένα μοναδικό δείγμα πειραματικού σινεμά της δεκαετίας του ’20 στη Ρωσία και θεωρείται η σημαντικότερη δουλειά του Ντζίγκα Βέρτοφ. Περιγράφει με απαράμιλλο τρόπο την αστική ζωή της μετά-επαναστατικής Σοβιετικής Ένωσης το 1929. Κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι ένας οπερατέρ που μετακινείται συνέχεια, παρατηρώντας όλους τους τρόπους ζωής και καταγράφοντας φαινομενικά ασύνδετες εικόνες της πόλης, οι οποίες, όμως, συνθέτουν σαν παζλ την πολυπλοκότητα της καθημερινής ζωής.

Με τον τρόπο αυτό ο Βέρτοφ απομυθοποιεί τη δράση στα μάτια του θεατή υπενθυμίζοντάς του συνεχώς πως αυτό που βλέπει είναι μια ταινία. Πρόδρομος της ρεαλιστικής θεωρίας και ένας από τους σπουδαιότερους κινηματογραφιστές του «ρώσικου φορμαλισμού», ο Βέρτοφ είχε στόχο τη δημιουργία μιας παγκόσμιας γλώσσας του κινηματογράφου. Πίστευε πως ο κινηματογράφος πρέπει να απαλλαγεί από οτιδήποτε δεν ήταν παρμένο «εκ του φυσικού» και επεδίωκε να συλλάβει τη «ζωή εξ’ απροόπτου», δηλαδή να κινηματογραφεί την πραγματικότητα και τους ανθρώπους χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν ώστε να μην τροποποιείται η συμπεριφορά τους. Για το Βέρτοφ, ο κινηματογράφος δεν χρειάζονταν μύθο και ιστορία. Η κάμερα ήταν ένα μάτι («κινηματογράφος-μάτι») που κατέγραφε την πραγματικότητα και δεν την αναπαριστούσε. Η τέχνη του κινηματογραφιστή «περιοριζόταν» στην επιλογή των πλάνων και στο μοντάζ, που αποτελούσε και το μοναδικό στοιχείο το οποίο επέτρεπε τη δημιουργική παρέμβαση του καλλιτέχνη ώστε να αποκτήσει η ταινία αφηγηματικό ρυθμό και συναισθηματική φόρτιση.

Η ταινία έχει διάρκεια 68 λεπτά και μετά την προβολή της ο Αντρέας Παγουλάτος θα κάνει την ανάλυσή της και θα αναφερθεί στη θεωρία που διατύπωνε ο Βέρτοφ καθώς και για τις συγκρούσεις του με άλλους εκπροσώπους του ρώσικου σινεμά, όπως ο Αϊζενστάιν.
Κωνσταντόπουλος Χρήστος


Η ταινία Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή, η σημαντικότερη ταινία του Ρώσου κινηματογραφιστή Ντζίγκα Βερτόφ, αποτελεί ένα μοναδικό δείγμα πειραματικού σινεμά, της δεκαετίας του ’20 στη Ρωσία. Περιγράφει με απαράμιλλο τρόπο την αστική ζωή της μετά-επαναστατικής σοβιετικής Ένωσης το 1929.

Ξεκινώντας από την αυγή, η κάμερα καταγράφει το ξύπνημα της πόλης που πραγματοποιείται σε πλήρη αρμονία με τους ανθρώπινους ρυθμούς. Τα τραμ και τα λεωφορεία κάνουν την εμφάνισή τους στους άδειους δρόμους της πόλης, που σιγά σιγά γεμίζουν από κόσμο. Κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι ένας οπερατέρ που μετακινείται συνέχεια, παρατηρώντας όλους τους τρόπους ζωής και καταγράφοντας φαινομενικά ασύνδετες εικόνες της πόλης, οι οποίες, όμως, συνθέτουν σαν παζλ την πολυπλοκότητα της καθημερινής ζωής. Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή ακολουθεί τους πολίτες στις καθημερινές τους δραστηριότητες, στη δουλειά, στις παρελάσεις, στα νοσοκομεία, στα αεροδρόμια, στις διαδηλώσεις αλλά και στη διασκέδασή τους. Στην ταινία παρουσιάζονται όλες οι μηχανές της σύγχρονης ζωής (δηλαδή όλη η τεχνολογική ανάπτυξη της εποχής) και ο τρόπος που οι πολίτες αλληλεπιδρούσαν με αυτές, καθώς και οι κοινωνικοί μηχανισμοί που κινούσαν τη ζωή στην τότε Ρωσία. Ουσιαστικά, μέσα από την καταγραφή μιας συνηθισμένης ημέρας στις μεγάλες σοβιετικές μεγαλουπόλεις (Μόσχα, Κίεβο, Οδησσός), ο Βερτόφ δημιουργεί ένα αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ που περιγράφει τη ζωή και τα επιτεύγματα μιας ολόκληρης εποχής. Οι διάφορες σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με ταχύτητα θυμίζοντας σε πολλά σημεία περισσότερο video clip παρά κινηματογραφική ταινία. Χρησιμοποιεί με εξαίρετο τρόπο όλες τις τεχνικές κινηματογράφησης και μοντάζ, την αργή κίνηση, το animation, τις πολλαπλές εικόνες, το διαχωρισμό της οθόνης, τη θολή εστίαση του φακού και τα "παγωμένα" καρέ.

Παράλληλα με τη διήγηση της ζωής της πόλης, μιλάει έμμεσα και για τη διαδικασία του γυρίσματος και του μοντάζ αλλά και τη σχέση της ταινίας με το κοινό. Δείχνει το ρόλο του κινηματογραφιστή που κατά τη γνώμη του δεν πρέπει να είναι στατικός, αλλά να κινείται συνεχώς και να παρατηρεί την πραγματικότητα καταγράφοντας την με ταχύτητα για να προλάβει τα γεγονότα που εκτυλίσσονται μπροστά του, θέτοντας, συχνά τον εαυτό του σε κινδύνους για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τη λήψη. Δεν υπάρχει μέρος που δεν μπορεί να πάει, στιγμή που δεν μπορεί να κινηματογραφήσει. Όμως ο Βερτόφ απομυθοποιεί τη δράση στα μάτια του θεατή υπενθυμίζοντάς του συνεχώς πως αυτό που βλέπει είναι μια ταινία (χαρακτηριστικό είναι ότι στην εισαγωγική σκηνή βλέπουμε κόσμο να κατακλύζει την αίθουσα ενός κινηματογράφου, να σβήνουν τα φώτα, και στην οθόνη να παρουσιάζονται οι τίτλοι της συγκεκριμένης ταινίας, όπως και η τελική σκηνή κατά την οποία η κάμερα, αποκτώντας δική της οντότητα, υποκλίνεται στο κοινό, στρέφει το φακό της προς αυτό και το κινηματογραφεί). Στόχος του είναι η δημιουργία μιας παγκόσμιας γλώσσας του κινηματογράφου.

Ο Βερτόφ, πρόδρομος της ρεαλιστικής θεωρίας και ένας από τους σπουδαιότερους κινηματογραφιστές του «ρώσικου φορμαλισμού», πίστευε πως ο κινηματογράφος πρέπει να απαλλαγεί από οτιδήποτε δεν ήταν παρμένο «εκ του φυσικού», και επεδίωκε να συλλάβει τη «ζωή εξ’ απροόπτου», δηλαδή να κινηματογραφεί την πραγματικότητα των πραγμάτων, και τους ανθρώπους χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν ώστε να μην τροποποιείται η συμπεριφορά τους. Γι αυτόν ο κινηματογράφος δεν χρειάζονταν μύθο και ιστορία. Η κάμερα ήταν ένα μάτι (κινηματογράφος- μάτι) που κατέγραφε την πραγματικότητα και δεν την αναπαριστούσε. Έτσι απαρνούνταν την παρουσία ηθοποιών, καλλιτεχνικών συντελεστών, σκηνοθετών, στούντιο, σκηνικών, κουστουμιών, σεναρίου, οτιδήποτε δηλαδή δημιουργούσε μια τεχνητή πραγματικότητα και θεωρούσε πως ο κινηματογράφος έπρεπε να υποταγεί στο μηχανικό φακό-μάτι της κάμερας και την άμεση καταγραφή της πραγματικότητας. Η τέχνη λοιπόν του κινηματογραφιστή περνούσε στην επιλογή των πλάνων και των φωτογραφιών της πραγματικής ζωής και στο μοντάζ, αφού αποτελούσε το μοναδικό στοιχείο που επέτρεπε τη δημιουργική παρέμβαση του καλλιτέχνη κινηματογραφιστή ώστε να αποκτήσει η ταινία αφηγηματικό ρυθμό και συναισθηματική φόρτιση.
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 6:05 AM | 0 comments
Tuesday, November 13, 2007
Τρίτη 13 Νοεμβρίου, Κινηματογράφος Απόλλων, 9:00 μ.μ.
Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Στο δεύτερο μέρος του πολιτικού στοχασμού «Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο», ο Chris Marker ολοκληρώνει την πεσιμιστική προβληματική του καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι τα χέρια της επανάστασης είναι στις μέρες μας «κομμένα». Ερευνά το «πείραμα Αλιέντε» και τις επιπτώσεις που είχε στην επιτυχία του οράματος της Ενωμένης Αριστεράς στη Γαλλία, καθώς επίσης και την αδυναμία φιλελευθεροποίησης των σοσιαλιστικών κρατών γιατί (κατά την υποκειμενική γνώμη του πάντα) η λεγόμενη «σταλινική παρέκκλιση» δεν ήταν καθόλου παρέκκλιση, αλλά λογική συνέπεια μιας αυταρχικής κρατικής εξουσίας.

Το πιο ενδιαφέρον όμως σημείο της προβληματικής του Marker, είναι εκείνο που αφορά τον άξονα: τέχνη—κινηματογράφος—αναπαράσταση—Ιστορία. «Ποτέ δεν ξέρεις τι κινηματογραφείς» θ’ ακουστεί σε μια σκηνή της ταινίας από τον σχολιαστή. «Αυτός ο άψογος ιππέας, που κινηματογραφήθηκε στους Ολυμπιακούς, ήταν ύστερα από χρόνια ο στρατηγός Μεντόζα, κυριότερος συνεργάτης του πραξικοπήματος του Πινοσέτ. Αυτός ο Κορεάτης βασανιστής ήταν ο μάγειρας της νοτιοκορεάτικης ολυμπιακής ομάδας.» Οι εικόνες των Ολυμπιακών αγώνων δείχνουν ειρηνικά συνθήματα, όμως ελάχιστες μέρες νωρίτερα 200 φοιτητές σκοτώθηκαν με τον πιο βάναυσο τρόπο από την μεξικανική αστυνομία. Εκπληκτικά πλάνα της ταινίας περιλαμβάνουν την κινεζική χορογραφία που καταγγέλει την αποτυχία της Πολιτιστικής Επανάστασης, τα ντοκουμέντα της δράσης της «Ομάδας των 4» και οι σκηνές της κηδείας του αυτοπυρποληθέντος στην Πράγα.

Η ταινία κλείνει με μια καταγγελία των πολεμικών εξοπλισμών, που ουσιαστικά διατηρούν την υφήλιο σε ένα διαρκή μη κηρυγμένο επίσημα πόλεμο. Το προτσές της επανάστασης έχει παντού ευνουχιστεί, όμως η ελπίδα δεν έχει χαθεί ολότελα. Μένει στις μάζες να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους και να γίνουν οι πραγματικοί δημιουργοί της Ιστορίας.
Το Βάθος του ουρανού είναι κόκκινο και Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε, είναι το πιο σημαντικό πολιτικό και κινηματογραφικό ντοκουμέντο του γαλλικού σινεμά. Μια ταινία-μνήμη πάνω στην πρόσφατη πολιτική ιστορία αλλά και ένας επιτάφιος του αγωνιστικού κινηματογράφου που άνθισε μετά το ‘68 σε Ευρώπη και Αμερική, για να βρει στο πρόσωπο του Μαρκέρ την ύστατη μεγάλη στιγμή του.
Β. Ραφαηλίδης: Λεξικό Ταινιών, τ. Β’
Σύγχρονος Κινηματογράφος 26: Κριτική Θ. Σούμα


Σκηνοθεσία: Chris Marker
Σενάριο: Chris Marker
Μουσική: Luciano Berio
Φωτογραφία: Pierre-William Glenn, Willy Kurant
Μοντάζ: Chris Marker
Παραγωγή: Γαλλία, 1977
Διάρκεια: 121’


Εμφανίζονται:
Jim Broadbent .... Ομιλητής (φωνή)
Cyril Cusack .... Ομιλητής (φωνή)
Laurence Guvillier .... Αφήγηση (φωνή)
Davos Hanich .... Αφήγηση(φωνή)
François Maspero .... Αφήγηση (φωνή)
Yves Montand .... Αφήγηση (φωνή)
François Périer .... Αφήγηση (φωνή)
Sandra Scarnati .... Αφήγηση (φωνή)
Jorge Semprún .... Αφήγηση(φωνή)
Simone Signoret .... Αφήγηση (φωνή)


Το 1968 ο Κρις Μαρκέρ ήταν ήδη 47 ετών. Θεωρούμενος, ως η μεγαλύτερη φυσιογνωμία του αγωνιστικού κινηματογράφου στη Γαλλία, το 1977 επιχειρεί, με την ταινία του «Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο», να κάνει έναν κριτικό απολογισμό των γεγονότων του Μάη και όσων τον γέννησαν. Ο τίτλος της ταινίας είναι ελπιδοφόρος, αφού στο βάθος, μέσα από τη χαραμάδα της ήττας βλέπει το βάθος του ουρανού να κοκκινίζει. Ο απολογισμός του είναι μάλλον αρνητικός, καθώς κοιτάζει την αγαπημένη του εξέγερση να υποχωρεί μαζί με τις ψευδαισθήσεις που άφησε πίσω του ο Μάης, τα επαναστατικά κινήματα στη Λατινική Αμερική, η Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα, η βαρβαρότητα του υπαρκτού «σοσιαλισμού». Η απογοήτευση του Μαρκέρ είναι εμφανής ακόμη κι από τους τίτλους που έχει δώσει στα δύο μέρη στα οποία χωρίζει την ταινία του: «Τα εύθραυστα χέρια» και «Τα κομμένα χέρια», εννοώντας τα χέρια της Επανάστασης.
Σ. Κερσανίδης

 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 6:22 AM | 0 comments
Friday, November 02, 2007
Τρίτη 6 Νοεμβρίου, Κινηματογράφος Απόλλων, 9:00 μ.μ.

25 Δεκεμβρίου 1960: Ο Ζάκαρι (Marc-Andre Grondin) έρχεται στον κόσμο, το τέταρτο από τα πέντε αγόρια της οικογένειας Μπολιέ. Οι Μπολιέ είναι μια συνηθισμένη μικροαστική οικογένεια που ζει σ' ένα προάστιο του Κεμπέκ. Η μητέρα Λοριάν (Danielle Proulx) είναι πολύ στοργική και ο πατέρας Ζερβέ (Michel Cote), αν και λίγο τραχύς, είναι πολύ υπερήφανος για τα αγόρια του και αγαπά τη γυναίκα του. Τα Χριστούγεννα και τα γενέθλια του Ζακ διαδέχονται το ένα το άλλο (πάντοτε με μουσικό χαλί τα σόλο του πατέρα Μπολιέ με το τραγούδι του Charles Aznavour "Emmenez-moi") και αυτό πλαισιώνει μια όμορφη παιδική ηλικία που τα χρόνια κυλούν ήρεμα, με το πλύσιμο του αυτοκινήτου στον φρέσκο αέρα και τις μικρές αποδράσεις του Ζακ με τον πατέρα του στο αγαπημένο τους σνακ-μπαρ, να είναι ξεχωριστές στιγμές που μοιράζονται οι δυο τους. Αλλά αυτή η ηρεμία με την άφιξη της εφηβείας των αγοριών ανατρέπεται.

Από το 1960 έως το 1980, περιτριγυρισμένος από τους τέσσερις αδερφούς του, τον David Bowie και τους Rolling Stones, ανάμεσα σε άγριες βόλτες με μοτοσικλέτες μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του Ρεϊμόν (Pierre-Luc Brillant) και κάπνισμα στα κρυφά, μικρές και μεγάλες επαναστάσεις και, κυρίως, δίπλα σε έναν πατέρα που ψάχνει απελπισμένα να βρει, ο Ζακ αφηγείται την ιστορία του. Μέσω της μουσικής και της αμφισβήτησης και μέσα από ένα ταξίδι που χρόνια ονειρευόταν "στην άκρη του κόσμου" όπως τραγουδούσε ο πατέρας του, τόσο μακριά από το σπίτι του, ο Ζακ ίσως τελικά καταφέρει να βρει τον εαυτό του που τόσο επίμονα αναζητά…

Το "C.R.A.Z.Y." είναι μια ταινία για την ενηλικίωση ενός ξεχωριστού αγοριού που φτάνει σε σημείο να αποκηρύξει τη βαθύτερη φύση του, προκειμένου να έχει την αποδοχή του πατέρα του. Συγχρόνως είναι το πορτρέτο μιας οικογένειας που αντικατοπτρίζει τις συχνά εξαιρετικές ζωές καθημερινών ανθρώπων και την προσπάθεια αναζήτησης της ευτυχίας τους. Πάνω απ' όλα όμως είναι η απεικόνιση μιας ολόκληρης εποχής που σημαδεύτηκε από γεγονότα που σήμαναν το οριστικό τέλος της αθωότητας...
Σκηνοθεσία: Jean-Marc Vallee
Σενάριο: Francois Boulay, Jean-Marc Vallee
Μουσική: David Bowie
Φωτογραφία: Pierre Mignot
Μοντάζ: Paul Jutras
Παραγωγή: Καναδάς, 2005
Διάρκεια: 127’

Ερμηνείες:
Michel Cote ... Gervais Beaulieu
Marc-Andre Grondin ... Zachary Beaulieu 15-21 Danielle Proulx ... Laurianne Beaulieu
Emile Vallee ... Zachary Beaulieu 6 -8
Pierre-Luc Brillant ... Raymond Beaulieu 22-28
Maxime Tremblay ... Christian Beaulieu 24 -30
Alex Gravel ... Antoine Beaulieu 21 - 27
Natasha Thompson ... Michelle 15 -22
Johanne Lebrun ... Doris
Mariloup Wolfe ... Brigitte 15 - 20
Francis Ducharme ... Paul
Helene Gregoire ... Κυρία Chose
Michel Laperriere ... Ψυχοθεραπευτής
Jean-Louis Roux ... Pretre
Mohamed Majd ... Βεδουίνος
Claude Gagnon ... Αφηγητής
Jean-Alexandre Letourneau ... Christian Beaulieu 15- 17 Sebastien Blouin ... Antoine Beaulieu 12 - 14
Felix-Antoine Despatie ... Yvan Beaulieu 13 - 16
Gabriel Lalancette ... Yvan Beaulieu 8 - 9
Denis Trudel ... Θείος Georges
Paule Ducharme ... Θεία Diane


C.R.A.Z.Y.
Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει στα αρχικά των μικρών ονομάτων των πέντε γιων της οικογένειας, Christian, Raymond, Antoine, Zachary και Yvan.

Στην ταινία ακούγονται σπουδαία τραγούδια των:
David Bowie, Rolling Stones, Patsy Cline, Perez Prado, Jefferson Airplane & Elvis Presley.

Οι εισπράξεις της ταινίας έχουν ξεπεράσει τα 6.000.000 $ στον Καναδά (πρώτη σε εισπράξεις ταινία της χρονιάς) και τα 2.000.000 $ στη Γαλλία.

Στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Τορόντο αναδείχθηκε η Καλύτερη ταινία από τον Καναδά. Στα ετήσια κινηματογραφικά βραβεία του Καναδά για το 2005 η ταινία κυριάρχησε. O αριθμός βραβείων που της απονεμήθηκαν (10 Genie Awards και 13 Jutra Awards), αποτελεί νέο ρεκόρ. Ανάμεσα στα βραβεία περιλαμβάνονται αυτά για την Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Σενάριο και Ερμηνεία. Το C.R.A.Z.Y. αναδείχτηκε Καλύτερη Ταινία της χρονιάς από την Ένωση Κριτικών του Βανκούβερ.


Michel Cote
Ο Μισέλ Κοτέ είναι ίσως ο δημοφιλέστερος και σπουδαιότερος γαλλόφωνος ηθοποιός του Καναδά . Έχει να επιδείξει μια μακροχρόνια καριέρα που περιλαμβάνει δουλειές με διακρίσεις στο θέατρο (Έκβους, Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι), την τηλεόραση (Omerta) και τον κινηματογράφο (Cruising Bar). Για την ερμηνεία του στο C.R.A.Z.Y. στο ρόλο του πατέρα της οικογένειας Ζερβέ Μπολιέ κέρδισε βραβείο ερμηνείας στα βραβεία Genie, Jutra και το βραβείο της Ένωσης Κριτικών του Βανκούβερ.

Ο Cote και ο Grondin είναι ιδιαίτερα καλοί και ενσαρκώνουν ιδανικά την προβληματική σχέση πατέρα και γιου, ενώ η Proulx είναι πάντα ξεχωριστή όταν εμφανίζεται. .. η καλλιτεχνική διεύθυνση είναι εξαιρετική και αναπλάθει την εποχή με αξιοθαύμαστο τρόπο χωρίς υπερβολές. Η δουλειά του Vallee στη μουσική επένδυση, από το Crazy της Patsy Cline μέχρι το Space Oddity του David Bowie, είναι από τα στοιχεία της ταινίας που ξεχωρίζουν.
Variety

Αστείο όσο "Η επέλαση των Βαρβάρων" και τολμηρά εφευρετικό όσο το "Λεολό", η ταινία C.R.A.Z.Y. του Jean Marc-Vallee έχει να επιδείξει πολλές αρετές.
Talking Pictures

Η εμπειρία του Jean-Marc Vallee στη διαφήμιση και το δημιουργικό μοντάζ του Paul Jutra δίνουν ένα ξεχωριστό και ιδιαιτέρως κομψό αποτέλεσμα στην εικόνα. Αυτό όμως που πραγματικά κάνει τη διαφορά είναι οι αλλόκοτες λεπτομέρειες - ο μεταφυσικός δεσμός μητέρας και γιου, η φιλοσοφημένη κυρία που πουλά τάπερ - αυτές που δίνουν πλούσιο περιεχόμενο στην οικογενειακή ζωή.
BBC Films
Filmtrade
 
posted by ΕΛΜΕ Ν. Ηλείας at 12:52 AM | 1 comments